Osobiście głęboko wierzę, że szczęście jest wyborem. Często kontrolę nad naszym dniem posiada nastrój i nasze emocje. To one niejednokrotnie nadają życiu szczęśliwy lub nieszczęśliwy bieg. I rzeczywiście, łatwiej się temu poddać, niż z tym walczyć. Wierzyć, że nie ma się kontroli nad własnym życiem. A jednak, moi drodzy, posiadamy możliwość zapanowania nad tym, co odczuwamy. Szczęścia nie dyktuje otaczająca nas rzeczywistość, uczestniczący w naszym życiu ludzie, ani emocje, które odczuwamy w danym momencie. O własnym szczęściu decydujesz tylko i wyłącznie Ty. A jeśli jeszcze nie wiesz, jak się za to zabrać, oto kilka wskazówek, do których sama się stosuję :) 

 Każdego ranka zadecyduj, że to będzie dobry dzień

Niezależnie od pogody, zmęczenia, wciąż towarzyszącego nastroju mizerności z poprzedniego dnia, czy złego samopoczucia, rozpocznij dzień od uśmiechu. Uśmiechnij się do siebie w lustrze i poślij promienny uśmiech do nadchodzącego dnia. Nie skreślaj go na samym początku. Nigdy nie wiesz, co najbliższe godziny niosą za sobą. Okoliczności mogą zmienić się w każdym momencie, nawet wtedy, gdy najmniej się tego spodziewasz. Nie odbieraj więc sobie szansy na dobry i szczęśliwy dzień. Po przebudzeniu powiedz dzień dobry kotu, psu, rodzinie, Bogu, ścianom, porannej kawie, czy czemukolwiek zapragniesz. Poślij pozytywne uczucia w świat a otrzymasz je z powrotem :)

Spisuj swoje myśli, plany, cele

Głęboko wierzę, że emocje raz przelane na papier tracą na swej mocy. Czasem nie wszystkimi emocjami chcemy podzielić się z otaczającym światem, jednak kumulowanie ich w sobie jest tak samo niebezpieczne jak wybuch bomby atomowej (tylko, że tym razem wybuchnąć możesz Ty). A papierowa kartka, wbrew pozorom, jest dobrym słuchaczem. Więc jeśli masz zły nastrój, pisz. Wyrzuć to z siebie. A co jeśli miałeś bardzo dobry dzień, czujesz się pełny energii i zmotywowany jak nigdy? Opisz to, zachowaj pozytywne myśli na gorszy okres. W zły dzień przeczytaj to, co napisałeś i przypomnij sobie, jak wspaniale się wtedy czułeś. Spisuj też swoje cele i plany. To utrzyma Cię w podekscytowaniu. Życie zawsze nabiera kolorów, gdy ma jakiś cel :)

Powracaj do szczęśliwych wspomnień

Wielu z nas często zasmuca się kiedy rozmyśla nad tym, co kiedyś było - bo było takie cudowne, szczęśliwe, a teraz już tego nie ma. Wspomnienia powinny nieść szczęście, a nie smutek. Korzystaj z nich! Przejrzyj album ze zdjęciami, powróć myślami do wspaniałego wyjazdu, czy weekendu. Naładuj się pozytywną energią! Ja osobiście uwielbiam oglądać zdjęcia z dzieciństwa i pierwszych podróży, gdy jeszcze nie istniały aparaty cyfrowe - dzięki temu każde ujęcie jest wyjątkowe, magiczne, niepowtarzalne :)

 Słuchaj muzyki, która rozświetli Twój dzień

Jak mawiał Arystoteles, muzyka łagodzi obyczaje.  Umie grać naszymi emocjami, zmieniać nasz nastrój i motywować. Jednakże kiedy używasz jej źle, może też być źródłem prawdziwego smutku. Jeszcze kilka lat temu miałam swoją listę „smutnych piosenek”, których słuchałam za każdym razem, kiedy nadchodziły gorsze dni. To nie była dobra rzecz dla mnie. Mimo, że niejednokrotnie czułam się przez te utwory zrozumiana, źle wpływały na mój nastrój. Potęgowały moje skupianie się na własnym nieszczęściu i pogrążały w niepokoju. Muzyka nie powinna tak działać. Dlatego już niemal od roku na żadnej z moich list nie ma żadnych z tych utworów, które sprawiały, że czułam się źle. I nie mam na myśli żadnych konkretnych utworów, każdy z nas sam doskonale zna swoją własną listę. Głęboko zachęcam do przetestowania własnych możliwości. Spróbuj, choć przez kilka tygodniu, wyeliminować słuchanie tych utworów, które naprawdę sprawiają, że jesteś bardziej smutny. Ponadto, stwórz ścieżkę dźwiękową z muzyką, która sprawia, że się uśmiechasz. Słuchaj jej o poranku, w tramwaju, w drodze do szkoły, czy na spacerze z psem. Daj muzyce przestrzeń do działania :)

 Pij herbatę

Herbata to zdrowie, pyszny smak i dobry nastrój w jednym. Uspokoi skołatane nerwy i odpręży. Nie bój się eksperymentować z jej różnorodnością! Mnie ostatnio całkowicie pochłonęły organiczne herbaty z M&S, a zielona herbata z dodatkiem jaśminu to mój faworyt! Do tego te piękne opakowania... czego chcieć więcej? :)

Czasem pozwól sobie na osłodzenie dnia

Zjedz jeden rządek gorzkiej czekolady (powyżej 70% kakao) nawet kilka razy w tygodniu! Zapobiega depresji, zawałom serca i pomaga niwelować stres. Dzień pomoże osłodzić także masło orzechowe... bo umówmy się, kto go nie lubi? :)

 Dbaj o siebie

Znajdź czas na odpoczynek i relaks. Na koniec dnia liczy się tylko to, czy jesteś szczęśliwy z życiem, które wiedziesz. Obowiązki mogą być przytłaczające i dlatego nieustannie warto sobie przypominać, że życie to coś więcej, niż nasze osiągnięcia. Nie ma rzeczy, która zastąpiłaby zdrowie. Dlatego dbaj o siebie! Wysypiaj się, by mieć dużo energii. Bierz drzemki!  Ćwicz - ćwiczenia dają Ci endorfiny, a endorfiny sprawiają, że jesteśmy szczęśliwi! :)

Pielęgnuj swoje relacje z innymi

Lubię mówić, że często znajduje się więcej szczęścia w uśmiechu innych, niż w swoim własnym. Nie ma przyjemności w samotnym życiu, a przynajmniej nikt mi się jeszcze do tego nie przyznał. Według mnie wielkim szczęściem jest drugi człowiek, z którym odnajdujemy silną więź. Żeby ją jednak utrwalić, musimy dać z siebie trochę więcej. Zrób coś miłego dla przyjaciół lub rodziny! Pokaż, że zależy Ci na tej relacji. Życie jest lepsze z przyjacielem u boku :)

Przebywaj na powietrzu

Nie zamykaj się na świat. Idź na spacer, jedź na wycieczkę rowerową, zrób piknik w parku lub jedź na noc kinową pod gołym niebem. Natura jest dobra i pełno w niej życia! Korzystaj z tego! 

 Bądź odkrywcą

Rozejrzyj się wokół siebie i zobacz, jak cudowny jest świat wokół Ciebie. Spójrz na swoje miasto, wieś, czy kraj oczami małego dziecka. Pozwól światu Cię zachwycić. Doceń to, co Cię otacza, bo nie ma na Ziemi dwóch takich samych miejsc. Ja kocham odkrywać Warszawę na nowo. Często rezygnuję z jazdy autobusem i wybieram spacer, by podziwiać rzeczy, na które nigdy nie zwracam uwagi. Czasem wybieram dłuższą drogę tylko po to by odkryć coś nowego. Czasem coś zaskakującego czai się po drugiej stronie chodnika!

A jakie są Wasze sposoby na szczęście? :)

Był dzień, w którym przechadzałam się po Krakowskim Przedmieściu ze słuchawkami na uszach, kompletnie pochłonięta pragnieniem pierniczkowej latte. I nawet nie mówię tutaj o zwykłej chęci skosztowania idealnego połączenia kofeiny ze słodyczą, ale o gigantycznej potrzebuję-kawy-tu-i-teraz potrzebie. Każdy poniedziałek przebiega tak samo.  Budzę się niespełna sił, łykam szybko gorącą kawę i biegnę na uczelnię. Trzymam się konsekwentnie swojego postanowienia o ograniczeniu kofeiny do ostatnich zajęć, kiedy to przechodzę obok automatu (jakkolwiek obrzydliwie brzmi sam pomysł automatu na uczelni, nasz warszawski mogłabym wielbić za przystępny smak) i z reguły stwierdzam, że z moim uzależnieniem nie da się już nic więcej zrobić. Tak więc kupuję cappuccino za dwa pięćdziesiąt i jak co poniedziałek przeżywam szok, zdając sobie sprawę, że znów z automatu dosypano mi trzy łyżeczki cukru (kto, na litość boską, tyle słodzi?).  Z reguły udaje mi się zachować trzeźwość na ostatnich zajęciach, po których w podskokach wylatuję zza bramy uczelni i udaję się na spacer. Zawsze ta sama droga (nie oceniajcie mnie, jestem nudną osobą) i zawsze ten sam plan na popołudnie – czas dla mnie samej i moich wygłodniałych kubków smakowych.

                 Dzień wcześniej doszłam do refleksji, że chciałabym dawać z siebie więcej. Nie żeby od razu wypruwać sobie flaki w poszukiwaniu absolutnej akceptacji innych, ale najzwyczajniej dać z siebie coś, co inni być może docenią. Nigdy nie uważałam, by bezcelowe pałętanie się po Ziemi, trudząc się zaspokajaniem własnych potrzeb, było dla mnie dobrym sposobem na życie. Zwyczajnie czułam się sfrustrowana niemożnością zaspokojenia tej denerwującej myśli, że czegoś w moim życiu brakuje. Jeśli mogłabym dokonać antropomorfizacji tego uczucia, porównałabym je do wkurzającego sąsiada, który zawsze doszukuje się dziury w całym. Widzisz przed sobą piękny obrazek, ale sąsiad i tak powie, że mogłoby być lepiej. I tak przez pewien czas mieszkałam sobie bezpiecznie w swoich czterech ścianach komfortu psychicznego pod numerem tylko-ja-się-liczę  i nawet dobrze mi się tak żyło. Przynajmniej przez jakiś czas. Do przestronnego mieszkanka obok wprowadziło się wrażenie pustki, które od białego rana do później nocy natrętnie uświadamiało mi, że nie wszystko kręci się wokół mnie. Pomimo rozległej i niewygodnej irytacji, musiałam przyznać mu rację. Zapełnienie tej krzyczącej pustki, tak rozległej jak mieszkanie, do którego się wprowadziło, miało zająć dłuższą chwilę.

                Było zimne popołudnie, kiedy zdecydowałam się na ten listopadowy spacer w drodze na kawę. Zatracona myślami w utworze wygrywanym przez mojego iPhona, lustrowałam okolicę jak każdy przechodzień, niezbyt zafrapowana tym, co się wokół mnie dzieje. Właśnie mijałam pobliską jadłodajnię, kiedy przez myśli przemknęło mi współczucie dla stojącego nieopodal bezdomnego, któremu ktoś właśnie odmawiał udzielenia pomocy. Współczucie było szybkie i bezrefleksyjne. Samolubnie nie chciałam poczuć się źle z myślą, że ktoś nie miał w życiu tyle szczęścia co ja. Wtedy łatwiej byłoby narzekać mi na swoje własne. Zakneblowałam drzwi i okna przed sąsiadem, który nie dawał mi żyć i trzymałam się myśli o pierniczkowej latte.

                Chwilę później moje nogi same zaprzestały chodu (przysięgam, że zrobiły to szybciej, niż przez głowę zdążyła mi przemknąć jakakolwiek altruistyczna myśl), a ja poczułam, że palę się ze wstydu. Moja samolubność sięgnęła granic absurdu. Jak mogłam kiedykolwiek mówić, że staram się być dobrym człowiekiem, kiedy nie potrafiłam zdobyć się na jakikolwiek wysiłek? Latami tłumaczyłam sobie, że zacznę pomagać innym, kiedy już będę miała wszystko, czego mi będzie do szczęśliwego życia potrzeba, ale w zderzeniu z egoizmem nic nie jest wystarczające. Nigdy. Zawsze chcesz więcej i więcej dla siebie, nigdy dla innych. Tak działa egoizm.

                Kiedy zapytałam się tego człowieka o to, czy jest głodny, uprzejmie poprosił mnie o kilka złotych na jedzenie. Zabrałam go więc do pobliskiej jadłodajni i zaproponowałam, żeby wybrał sobie coś na dzisiejszy obiad. Zawstydzony wskazał na najtańszą zupę, jaką serwowali tego dnia. Uparcie poprosiłam, żeby wybrał sobie coś bardziej treściwego, bo nikt by się tak skromnym talerzem zupy nie najadł (szczególnie gdy nie jadł przez dłuższy czas). „Pani nie żartuje, to za drogie”, usłyszałam w odpowiedzi. Spojrzałam na menu z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc uwierzyć, że siedem złotych na podstawową potrzebę wygłodniałego człowieka to dla niego samego zbyt dużo.

                W tamtym momencie zdecydowałam, że nigdy nie pozwolę, by w moim towarzystwie drugi człowiek czuł się mniej wart, niż schabowy z ziemniakami za siedem złotych. Uzbroiłam się we wszelkie pokłady brokatów i tęczy z pokładów dobroci, które we mnie zostały i kazałam wybrać mu wszystko, na co dziś ma ochotę i to, co najbardziej lubi.

                Zadbanie o jego godność, ciepły posiłek, odrobinę uśmiechu i chwilę rozmowy kosztowało mnie czternaście pięćdziesiąt. Nie kupiłabym za to nawet średniego kubka kawy, na którą się wybierałam. A sama kawa nigdy nawet nie smakowałaby tak dobrze, jak zasmakowała mi miłość do drugiego człowieka.

                W dbaniu o siebie nie ma nic złego, bo nie można nalewać z pustego kielicha, ale istnieje cienka granica między zaspokajaniem swoich potrzeb, a konsumpcją. Ciężko wyznaczać granice w świecie, który nie zna granic. Wygodnie jest żyć z myślą, że nasza skromna osoba jest centrum wszechświata, który wciąż powinien nam pobłażać. Cóż, tak nie jest. Przykro mi.

Tego dnia, kiedy odmówiłam sobie kolejnej z rzędu kawy i w końcu dałam coś od siebie dla świata, który potraktował mnie odrobinę łagodniej niż innych, postanowiłam też zburzyć ścianę między mną a sąsiadem. Powoli zapraszamy do siebie ludzi, którzy wypełnią doskwierającą nam pustkę. A kiedy nie starczy nam już miejsca, urządzimy grilla w ogrodzie.

Należą Wam się małe wyjaśnienia i ogromne przeprosiny. Kompletnie pochłonęły mnie studia i praca, przez co absolutnie zaniedbałam tego bloga. Ale statystyki wskazują, że wciąż tu ze mną czynnie jesteście i bardzo, bardzo Wam za to dziękuję. Postaram się jak najmocniej dawać z siebie więcej także w tym aspekcie mojego życia :) Na całe szczęście regularnie pojawiam się na moim Instagramie (@dziennikmiedzymiastowy) i Snapchatcie (cityxjournal), gdzie serdecznie Was zapraszam :)

Ściskam Was mocno i szukam pomysłów na nowe posty! 

*zdjęcie nie jest mojego autorstwa 

Kiedy termometr w końcu wskazał tragiczną temperaturę 3 °C, a rozpoczęty rok akademicki zmusił mnie do wychylenia nosa z ogrzanego pomieszczenia, w końcu uświadomiłam sobie, że desperacko potrzebuję powrotu do miejsca znacznie cieplejszego. To nie tak, że ja jesieni nie lubię – naprawdę z całych sił staram się podchodzić do niej pozytywnie. To tylko ta temperatura… Czuję się jak jedna, wielka kostka lodu. Strach pomyśleć co będzie za kilka miesięcy.

Na szczęście dziś przenoszę się do Lizbony. Jest ciepła, przytulna i cała promienieje. Właśnie takie miejsca lubię – sprawiające, że uśmiechasz się podczas najzwyklejszego spaceru. W Lizbonie czułam się jak prawdziwy poszukiwacz skarbów. Każdy zakątek kryje jakąś tajemnicę, jakiś magiczny pierwiastek. To coś niesamowitego. Przechadzasz się po jednym z głównych placów i mijasz tłumy turystów, ale wystarczy tylko jeden skręt w boczną uliczkę i znajdujesz się sam na sam z ciszą i portugalskim spokojem życia codziennego. To była wspaniała przygoda. Dzierżąc mapę w dłoni przemierzałam strome i wąskie uliczki, wbiegałam do słynnych tramwajów, przemykałam między tłumami w strugach słońca. Byłam absolutnie zafascynowana tym miastem!

Lizbona naprawdę jest dosyć niepowtarzalnym miejscem. Przeraźliwie chaotycznym, ale w tym właśnie tkwi jej urok. Przewody trakcyjne w niektórych miejscach niemal przysłaniają niebo (co sami zaraz zobaczycie), bo tramwaje to tutaj najpopularniejszy środek transportu. Na upartego można byłoby pokusić się o piesze zwiedzanie miasta, bo powierzchnia Lizbony jest naprawdę skromna. Ale czemu odbierać sobie tak wielką przyjemność? Czasem miałam wrażenie, że prawdziwe lizbońskie życie da się zobaczyć podczas jednego kursu tramwajem. Czasem, wystawiając rękę za okno, można nawet dotknąć ścian pobliskich budowli. W tym cały urok Lizbony. Nawet jeśli jesteście świetnymi piechurami, skuście się na takie przejażdżki, wybierając trasę nawet na ślepo. W Lizbonie nie da się dotrzeć w złe miejsce. Tam zawsze coś mile zaskakuje.

Na komunikację miejską w Lizbonie można zakupić bilet dobowy lub karty Lisboa Viva, czy 7 Colinas, które uprawniają nas do przejazdów w granicach doładowania. Co prawda lizbońska młodzież jest dosyć oszczędna i udowadnia, że żeby zaliczyć podróż tramwajem wcale nie potrzeba za nic płacić, łapiąc się tylnych drzwi pojazdu, ale myślę, że to wersja dla odrobinę bardziej zaawansowanych… Chociaż, do odważnych świat należy! ;)   

Nie byłabym sobą, gdybym nie poszła tropem lokalnej kuchni. W tym celu z samego rana udałam się na lizboński targ Mercado da Ribeira. W poście z Cascais wspominałam, że tamtejszy targ jakoś bardziej przypadł mi do gustu, niż ten lizboński, ale warto się tu wybrać, chociażby ze względu na znajdujące się wewnątrz targu restauracyjki. W każdej z nich dania przygotowywane są ze świeżych produktów, które możemy kupić u sprzedawców zza ściany. Podobno to jedno z modniejszych miejsc wśród Lizbończyków. Świeżo, zdrowo i wielokulturowo. Czego chcieć więcej? :)

Kolejnym punktem na kulinarnej mapie miasta, które udało mi się odwiedzić była kawiarnia Brasileira w dzielnicy Chiado. Powstała na początku XX wieku i z początku była sklepem, w którym można było nabyć towary sprowadzane z Brazylii. Dziś jest jedną z popularniejszych kawiarni. Wystrój jest przepiękny, a kawa i Pastel de nata to wciąż moje portugalskie faworyty (choć te słynne ciastka najbardziej smakowały mi na targu w Cascais). Niestety odniosłam wrażenie, że turystyka nieco zepsuła to miejsce, bo nie jest tak klimatyczne, jak małe kawiarenki, w których nie roi się od tylu turystów. Nie czułam się tam zbyt komfortowo, a i obsługa, jak na portugalską życzliwość, wydawała się dosyć oschła.

Sam spacer ulicami Lizbony to już wielka atrakcja. Co rusz napotykamy przepiękne klasztory, które kontrastują z przejeżdżającym tramwajem z logo Coca-coli, a azulejos (typowe dla Portugalii ceramiczne płytki) zdobią fasady niemal każdej kamiennicy.

Nic jednak nie zastąpi widoku na czerwone dachy Lizbony. Po raz pierwszy podziwiałam miasto z góry, kiedy zdecydowałam się wjechać Elevador de Santa Justa na jeden z tarasów widokowych (tutaj też przypomniałam sobie o swoim lęku wysokości, który szczególnie odczuwam na metalowych konstrukcjach…). Widok tak kolorowej Lizbony to coś niesamowitego. Mam wrażenie, że w Lizbonie nawet podczas ulewy świeci słońce. Tych kolorów nie przegonią chyba nawet największe chmury!

Na dziś to już koniec, ale z Lizboną się jeszcze nie żegnamy! Dajcie znać, czy urzekła Was ona tak samo, jak i mnie :)

Dziękuję za Waszą cierpliwość w czekaniu na nowego posta i całe wsparcie, jakiego udzielacie mi szczególnie na Instagramie i Snapchatcie :) Jesteście najlepsi! Jeśli już o tym mowa, serdecznie zapraszam Was na mojego Instagrama (@dziennik_miedzymiastowy), jak i Snapchata, na którym często staram się zarażać Was dobrą energią i motywować do działania :) (Na Snapchacie znajdziecie mnie pod nazwą cityxjournal)

Udanego tygodnia! :)

   Zawsze chciałam, by posty na tym blogu płynęły z moich własnych doświadczeń. Dlatego dziś chcę napisać o czymś, czego wciąż doświadczam – o mojej drodze do zyskania pewności siebie. To dla mnie wciąż chwiejny grunt, ale kiedy zerkam przez ramię w przeszłość, widzę, że zrobiłam ogromne postępy. A to za sprawą kilku drobnych trików, które wprowadziłam do swojej codzienności! Dziś podzielę się z Wami kilkoma z nich. Już na wstępie chciałabym przeprosić moich męskich czytelników (jeśli takowych posiadam) za to, że post będzie skierowany do żeńskiego grona. Wybaczcie mi, ja też jestem kobietą (a przynajmniej mam nadzieję, że to kwestia, która nie pozostawia żadnych wątpliwości…). I choć pisanie bezpośrednio do Pań jest po prostu wygodniejsze, mam wrażenie, że i dla Panów zastosowanie tych rad miałoby skutek zdecydowanie pozytywny. Chyba aż tak się nie różnimy!

   Kiedy zaszywam się w pamięć, by odszukać siebie sprzed kilku lat, zawsze niezmiennie widzę tę samą dziewczynę – paranoicznie nieśmiałą, zakompleksioną, wiecznie niezadowoloną. To smutny obraz. Dziś nie mogę uwierzyć, że potrafiłam kiedyś żyć w ten sposób. Kiedyś dzień zaczynałam od fali narzekań skierowanej ku własnej osobie, dziś to niedopuszczalne. Kiedyś nie umiałam znaleźć w środowisku swojego miejsca, a dziś dokładnie wiem, gdzie ono jest. Jeszcze kilka lat temu bałam się przyznać do swoich marzeń, teraz zamieniam je w rzeczywistość. Dziś umiem uśmiechać się do siebie i odganiać negatywne myśli. Pod koniec dnia chcę być jedynie silną, pewną swoich zalet i możliwości kobietą. Czuć się spełniona i doceniona, szczególnie przez siebie. A to właśnie poczucie własnej wartości jest kluczem do rozwiązania całej zagadki. Bo cóż, moje ciało wciąż nie jest idealne i pewnie nigdy takie nie będzie. Zawsze będę pragnęła wcisnąć się w mniejszy rozmiar i poprawić w sobie coś, czego nie lubię. To już taka kobieca przypadłość, z której świetnie zdaję sobie sprawę. Jednakże, co stoi na przeszkodzie, bym nauczyła się swojej wartości już w tym momencie? Pewna siebie kobieta to piękna kobieta. I tylko umysł stoi nam na drodze do szczęścia :)

   Oto kilka trików, które pomagają mi pracować nad pewnością siebie. Mam nadzieję, że Tobie także się przydadzą :) Czemu w ogóle próbować?, zapytasz. Bo mi się udało. Bo zasługujesz na szczęście. Bo pewność siebie sprawi, że będziesz czuła się zdolna do działania, pełna siły i motywacji do podbicia świata! :)

Kontroluj swoją postawę i język swojego ciała

   To, jak zachowuje się nasze ciało wysyła czasem głośniejsze sygnały od tego, co wychodzi z naszych ust. Przede wszystkim przestań się garbić. To sprawia, że wydajesz się niepewną, przestraszoną, szarą myszką. Zapanuj nad wyłamywaniem kostek, tupaniem, przeskakiwaniem z nogi na nogę i wszystkimi ruchami, które ukazują Twoje zdenerwowanie i zakłopotanie. Od kiedy nauczyłam się panować nad swoją gestykulacją, zauważyłam, że ludzie traktują mnie poważniej i bardziej przywiązują wagę do tego, co mówię. To pomaga poczuć, że jest się docenianym. Chyba nie muszę wspominać jak silnie akceptacja innych oddziałuje na nasze subiektywne poczucie własnej wartości? Roztrzepanie dezorientuje i rozprasza ludzi. Ciężej im skupić się na poznaniu Ciebie, kiedy jedyną rzeczą, jaką widzą jest trzęsąca się galareta lub przygarbiony Dzwonnik z Notre Dame (a przynajmniej ja czasem zauważam między nami podobieństwo). Wyprostuj się, uśmiechnij, staraj kontrolować to, co robią Twoje ręce gdy mówisz. I proszę, od razu wyglądasz jakbyś miała zawojować świat!

W ciężkim momencie myśl o tym, co zrobiłabyś, gdybyś już osiągnęła sukces

   Dorosłe życie jest pełne konfrontacji z ludźmi, którzy nie zawsze dobrze nam życzą. Często znajdujemy się w sytuacjach niekomfortowych, zostajemy zrównani z błotem przez czołowych samców w stadzie (za dużo National Geographic), a nasze poczucie wartości codziennie poddawane jest ciężkiej próbie. Nieprzyjemnych sytuacji, tak samo jak błędów, nie da się uniknąć. Jesteśmy tylko ludźmi i zatargi oraz porażki zdarzają nam się często. Łatwo się wtedy poddać i powiedzieć, że po prostu się do tego nie nadajemy, że ktoś zrobiłby to lepiej i że po prostu jesteśmy beznadziejni.

No cóż, jeśli chcesz być pewną siebie osobą, koniec z takim myśleniem. Od dziś na każdą niekomfortową sytuację staraj się spojrzeć z dystansu. Co zrobiłabyś w tym momencie,  gdybyś już odniosła sukces? Jakbyś się zachowała? Czy dałabyś się obrażać innym? Poddałabyś się w połowie zadania, tylko dlatego, że coś poszło nie tak, czy walczyłabyś dalej?

   Musisz w końcu uwierzyć, że wszystkie Twoje pragnienia są do osiągnięcia i to tylko kwestia czasu, kiedy je wszystkie zrealizujesz. Musisz wierzyć, że odniesiesz sukces. Wymaga on ogromnych nakładów pracy (dlatego nie uwierzysz, dopóki nie zaczniesz działać!), ale Ty wymagasz szacunku, niezależnie od tego, czy jesteś na początku, czy na końcu swojej drogi. Jesteś tylko człowiekiem i każdemu zdarza się popełnić błąd. Nawet Tym najlepszym. Weźmy takiego Hugh Granta. Został aresztowany za publiczne uprawianie seksu z prostytutką w swoim aucie. Czy to wpłynęło na to, jak wziętym aktorem jest do dzisiaj? No właśnie. Błąd to ludzka rzecz. Uczmy się na nich, ale nie pozwólmy by odebrały nam wolę do walki o własne marzenia.

Mów jak osoba pewna siebie

   Nie mów tego, co ślina Ci na język przyniesie. Nawet jeśli wymaga to czasu, zastanów się nad tym co mówisz.  Bądź jak dyplomata! Uważnie dobieraj słowa, mów powoli i spokojnie. Nie daj się rozproszyć rzeczom dziejącym się wokół Ciebie. Pozwól poczuć innym, że to, co masz do powiedzenia, jest ważne i że traktujesz rozmówcę z należytym szacunkiem. Wtedy on także uszanuje Ciebie.

   Kiedy mówię zbyt szybko lub myślami jestem gdzie indziej, często muszę powtarzać komuś te same rzeczy po kilka razy. To sprawia, że czuję się zakłopotana. Jakbym nie wiedziała o czym mówię. Dlatego staram się z całych sił całkowicie angażować w rozmowę, żeby czuć, że panuję nad sytuacją.

Uważaj na wewnętrzny dialog

   Od tego co na zewnątrz, ważniejsze jest to, co masz wewnątrz. Szczególnie w swojej głowie. Jeśli chcesz poczuć się pewnie, nie możesz pozwolić sobie na wieczne upominanie siebie w myślach, porównywanie się do innych i wysyłanie negatywnych wiadomości w swoim kierunku. Zmień perspektywę swojego myślenia, dostrzeż pozytywy, za negatywami wyślij list gończy – niech skisną w ciemnej celi. Nasze myśli mają ogromny wkład w nasze uczucia, które niejednokrotnie rządzą tym, jak postrzegamy siebie. Dlatego to potwornie ważne, żebyś potrafiła ofiarować sobie trochę miłości. Wstając rano uśmiechnij się do swojego odbicia w lustrze. Zaparz sobie filiżankę ulubionej herbaty, nałóż maseczkę, poczuj się wyjątkowo. Świat zaczeka. Wyświadczysz mu większą przysługę, dbając o siebie.

Komplementuj innych

   Postaraj się przelać pewność siebie na innych, bo  to, co ofiarujesz, otrzymujesz z nawiązką. Osoba, która umie pochwalić kogoś innego (ale nie taka, która zbyt się tą osobą zachwyca) uchodzi za osobę pewną siebie. Umie skomplementować kogoś innego, ale nie czuje się przez niego zagrożona. To oznacza, że zna swoją wartość. Poza tym, jeśli ktoś doceni dany przez nas komplement, czujemy się ze sobą lepiej. Jakby tych dobroci było mało, dodatkowy plus odnaleziony- to świetny sposób na zawieranie nowych znajomości!

   Powyżej wymienione zasady pozwalają mi skutecznie walczyć z moimi kompleksami i niskim poczuciem własnej wartości już od kilku lat. Wciąż nie jestem ekspertem w tej dziedzinie, ale wiem co mi pomaga. I mam małą nadzieję, że pomoże także którejś z Was :)

   Co prawda to nie wszystkie moje sposoby na budowanie pewności siebie, ale nie chciałam Was przesadnie zanudzać. Dajcie znać co myślicie!  
   A post dedykuję wszystkim moim pięknym i silnym czytelniczkom, które z pewnością kiedyś podbiją świat! :)

Za oknem jesień już upomina się o uwagę, co tylko usilniej sprawia, że powracam myślami do mojej wakacyjnej podróży. Tylko zdjęcia gorących plaż i dobrze mi znanych portugalskich zakątków chronią mnie przed szokiem termicznym, którego obawiam się od kilku dobrych dni. Mam nadzieję, że równie podekscytowani jak ja, zanurzycie się wspólnie ze mną w czeluści wakacyjnych wspomnień :)

Jeszcze kilka miesięcy temu nie pomyślałabym, że kraniec Europy stanie się miejscem, w którym zostawię cząstkę mojego podróżniczego serca. To, jak dalece odległa była mi myśl o podróży w to miejsce i spontaniczność, z jaką ta wyprawa się odbyła, sprawiły, że Portugalia całkowicie mnie pochłonęła.

Pierwszym punktem naszej podróży, jak już we wcześniejszym poście wspominałam, było Cascais. Nieco oddalone od głównego miasta tego zapomnianego kraju Europy, Cascais jest dziś popularnym portem, choć wyjątkowym – bo wciąż, mimo swej turystycznej atrakcyjności, spokojnym i urokliwym miejscem.

Muszę przyznać, że przed odwiedzanymi przeze mnie miejscami zawsze stoi nie lada wyzwanie. Jestem dosyć sceptycznie nastawiona do nadmorskich kurortów, do których każdego roku zjeżdża się masa zagranicznych turystów, którzy nie wychylają nosa spoza obszaru hotelowego. Ja po prostu, i przyznam to szczerze, nie rozumiem takiego „podróżowania”. Męczę się wśród „zwyczajnych turystów”, a ku mojemu zdziwieniu, w Portugalii takich nie spotkałam. I to już od samego początku skradło moje serce.

Gdybym miała opisać ten kraj jednym słowem, powiedziałabym, że jest naturalny. W Portugalii nic nie jest „na pokaz”, a przynajmniej ja z niczym takim się nie spotkałam. Portugalczycy żyją gdzieś ponad turystycznym zainteresowaniem, wciąż wieszając  przed oknami skarpety i bieliznę na białych sznureczkach; wciąż popijają swoją popołudniową kawę; wciąż się uśmiechają (czasem pomimo braków w uzębieniu, kompletnie beztrosko); wciąż mają ten nostalgiczny, portugalski błysk w oku, kiedy uliczny artysta wypełnia okolicę dźwiękami fado. I w końcu, muszę to przyznać, kraniec naszego kontynentu jest po prostu inny. Portugalia nie próbuje na siłę dostosować się do europejskich realiów; w dynamicznie zmieniającym się świecie wciąż jest sobą – miejscem ze starą duszą. I niech tak zostanie.

A kiedyś już wszyscy zdaliśmy sobie sprawę z mojej nieudolności w trzymaniu się jednego tematu, powróćmy myślami do Cascais. Tego słonecznego, przytulnego i absolutnie magicznego podlizbońskiego miasta. Naprawdę warto zwiedzić je powolnym spacerkiem. Jest stosunkowo małe, więc ciężko się w nim zgubić. A nawet jeśli przydarzyłoby się nam coś podobnego, tuzin Portugalczyków od razu pospieszyłby nam z pomocą.

Pozwólcie, że pominę typowo przewodnikowe punkty miasta i skupię się na tym, co urzekło mnie najbardziej. Moi kochani, Cascais to po prostu miejsce-pocztówka, poczynając od zapierających dech w piersi nadoceanicznych zachodów słońca, a kończąc na malowniczych elewacjach budynków. Warto zaglądać w każdy zaułek, bo za każdym rogiem czai się coś zaskakująco kreatywnego.  Chyba nie ubiorę tego w słowa. Pozostaje mi więc dowód niepodważalny – zdjęcia wszystkiego, co udało mi się uchwycić :)

Miałam przyjemność poznać podczas tej podróży cudowną Portugalkę, która uraczyła nas swoją życzliwością i poleciła kilka ulubionych miejsc, które w Cascais odwiedza od wielu lat. Jakże szczęśliwa byłam, gdy niemal wszystkie z nich powiązane były z jedzeniem!

I tak, niemal tuż po przyjeździe udaliśmy się na nasz pierwszy, portugalski targ, który poleciła nam Teresa. Szczerze, spodobał mi się nawet bardziej od tego lizbońskiego. Mienił się w energicznych kolorach i tonął w zapachach, zagłuszając każdą moją myśl gwarem portugalskich rozmów, które z zaciętością prowadził każdy mieszkaniec. Przepadłam, kompletnie pochłonęły mnie te wspaniałości. Tak silnie, że nawet wizja wracania do mieszkania z kilogramami owoców mnie nie przeraziła. I dobrze, bo tych smaków nie zapomnę do końca życia. Słodycz mango i melona wciąż śni mi się po nocach.

Będąc w Portugalii po prostu nie można nie ulec lokalnym słodkościom i słynnej portugalskiej kawie. W Cascais moją ulubioną kawiarnią (z całą odpowiedzialnością używam słowa „ulubiona”; bywałam tam niemal codziennie) jest Bijou na Rua do Regimento Dezanove. Mają tam przeróżne kombinacje tradycyjnych pastéis de nata i cudowne cappuccino. Dodatkowo można załapać się na koncerty ulicznych artystów, którzy zapewniają niepowtarzalny w innym miejscu klimat :)

Czym jednak byłyby wakacje bez porcji orzeźwiających lodów? Z Cacsais po prostu nie można wyjechać, nie spróbowawszy smakołyków z Casa Santini. Sprzedają tutaj 100% naturalne, absolutnie najlepsze lody na świecie. Skosztujecie chociażby kulki o smaku mango lub cynamonu i przepadniecie. Obiecuję.

A gdy miasto już Was znudzi (w co szczerzę wątpię, ale zawsze dobrze jest mieć plan awaryjny), wystarczy krótki spacer wybrzeżem na zachód, żeby trafić na filmowe widoki. Bezkresny Ocean Atlantycki, od którego tafli odbija się zachodzące słońce i silne fale rozbijające się o dzikie skały – kadr idealny :)

 I człowiek czuje, że żyje.

Kochani, dziękuję za tyle cierpliwości odnośnie postów, za wszystkie maile i za wszystkie komentarze (zarówno tutaj, jak i na Instagramie). Codziennie sprawiacie, że uśmiecham się od ucha do ucha :)

Wszystkim tym, którzy już wrócili do szkoły, życzę owocnego roku szkolnego! Dacie radę!

Zapraszam Was również na mojego Instagrama (@dziennik_miedzymiastowy), jak i Snapchata, na którym często dodaję swoje przemyślenia i mam możliwość porozmawiania z Wami „twarzą w twarz” :) (Na Snapchacie znajdziecie mnie pod nazwą cityxjournal)

Ślę Wam całusy i szukam inspiracji do pisania następnych postów! :)

xxx