Całkowicie zmotywowana już drugim z kolei mailem, w którego treści dwie cudowne osoby powiedziały mi, że w pewien sposób ofiarowałam im dawkę motywacji i podniosłam na duchu, zmotywował mnie samą do napisania czegoś nowego.

Powodem spadku częstotliwości moich postów w ciągu kilku ostatnich miesięcy jest mój powszechnie znany perfekcjonizm. Jeśli czytaliście kiedyś mój tekst odnośnie tego tematu (klik), wiecie o co mi chodzi. Tak, tak, moi drodzy. Kryzys odpowiedniego momentu znów nacisnął mi na odcisk. Znów czekałam, aż będę mogła stwierdzić, że ułożyłam sobie w życiu wszystko tak, jak chciałam; że wszystko już rozpracowałam i mogę wysłać w świat strumienie miłości i dobrych rad. Cóż, nie oszukujmy się – porażka po całości.

Naprawdę nie chcę być osobą, która prezentuje swoje życie światu niczym produkt idealny, pozbawiony wad, pełen kolorowych tęczy i błyszczących jednorożców. Nie chcę być taką osobą. Świat jest pełen ludzi, których życie wygląda idealnie na obrazku, ale nie niesie za sobą niczego poza kompleksami, w które wpędza wszystkich obserwatorów. Nie chcę,  żeby ludzie zazdrościli mi czegokolwiek. Nie chcę, żeby ludzie znali mnie dzięki osobom, które spotkałam, ubraniom, które noszę, rzeczom, które kupuję, miejscom, w których bywam. Pragnę, aby ludzie znali moje serce. To wszystko.  I dlatego, całkiem masochistycznie, postanowiłam być okrutnie szczera.

Prawda jest jedna – nie rozpracowałam życia nawet w najmniejszej jego części. A lata, w których powinnam to robić, spędzam na martwieniu się tym, że już dawno powinnam wszystko rozpracować. Kiedyś przeczytałam, że najgorsze co można zrobić podczas swojej dwudziestki to myśleć, że powinno się mieć już ułożone całe życie. No wiecie… ale żeby od razu tak boleśnie i bezpośrednio wyłożyć mi największy błąd, który nieustannie powielam? Auć, moja duma!

Ale widzę, że to nie jest jednostkowy problem, który doskwiera tylko mojej osobie. Obserwuję i widzę, że ludzie wokół mnie nakładają na siebie tę potworną presję, która każe im stawać się coraz lepszymi w każdej dziedzinie życia. Widzę, rozmawiam i rozumiem – wszyscy wciąż jesteśmy nieusatysfakcjonowani. Miało być tak pięknie! Był plan, były chęci, była duża dawka energii… a potem pojawiło się życie i znów coś nie poszło tak, jak powinno. Więc lepiej się poddać, prawda? Zaplanujmy coś nowego, tym razem lepiej! Przeczytajmy kilka motywacyjnych książek, obejrzyjmy wykład Grzesiaka i przeczesując YouTube’a w poszukiwaniu nowej energii, zacznijmy wszystko od nowa! Nowy plan, un, deux, trois! Ale zaraz, zaraz… Co znowu poszło nie tak?

John Lennon ujął kiedyś życie prosto i prawdziwie – jest ono tym, co dzieje się z Tobą, gdy jesteś zajęty snuciem innych planów. I tu, moi przyjaciele, pies pogrzebany. Aż chcę się krzyczeć - ludzie, kurka wodna, mamy ogromny problem! Mamy nieprzyjemność żyć w czasach zdominowanych przez mass media. Co gorsza, my się tymi mediami staliśmy! Codziennie ukazujemy nasze życie obcym osobom, poprzez wszystkie społecznościowe portale, na których utworzyliśmy swoje profile i oto tworzymy nasze CV dla całego świata. Pokazujemy to, co chcemy – tworzymy najlepszy obraz, na jaki nas stać. Ale sami również jesteśmy obserwatorami cudzych poczynań w tym samym kierunku. Chcemy rzeczy, które mają inni, bo wydaje nam się, że przedstawiony obrazek to czysta bajka, do której ciemna strona mocy nigdy nie zagląda. I wciąż planujemy, że będziemy chudsi, bardziej wysportowani, że nasze licealne i studenckie lata powinny być najlepsze, że wybierzemy się w te wszystkie miejsca, które inni odwiedzają, że my też musimy robić to, co wszyscy inni i mieć pragnienia, jak wszyscy inni. I wszyscy, mam takie wrażenie, podświadomie dążymy do tego, co jest nam przedstawiane jako wzór na urozmaicone i pełne wrażeń życie. I wszyscy jesteśmy sfrustrowani, bo wciąż nie jesteśmy tak dobrzy, jak inni. Bo wciąż coś trzeba zmienić. Bo, pomimo wszelkich prób, to wciąż nie TO. I wciąż planujemy osiąganie tych wszystkich wyznaczonych sobie celów, nie zwracając uwagi na najcenniejszy dar, jaki posiadamy – nasze własne, indywidualne, inne od każdego innego życie.  A czy kiedykolwiek, chociaż raz w swoim życiu, zastanawiałeś się, że może – tak czysto hipotetycznie – to, czego dziś pragnie świat to nie koniecznie to, czego tak naprawdę pragniesz Ty?

                Czasami obieramy sobie za wzór jakąś postać lub grupę wyselekcjonowanych osób, które sprawiają wrażenie, jakby całe życie przychodziło im absurdalnie łatwo i nie sprawiało żadnych problemów, trwając w przekonaniu, że jeżeli my też tacy będziemy, szczęście zapuka do drzwi. Jeśli mam być szczera, sama nie znam przypadku, w którym ktoś powiedziałby, że życie życiem kogoś innego przyniosło nieograniczone pokłady szczęścia. To jest absolutnie nielogiczne. Człowiek może być szczęśliwy tylko dopóty, dopóki jest sobą.

                Tak więc, z myślami odsianymi z frustracji i wzorców całego świata, zachęcam nas (siebie szczególnie), abyśmy w końcu zaczęli prowadzić życie, którego szczerze pragniemy. Zapytajmy się siebie o podstawowe rzeczy , oczekując szczerej i klarownej odpowiedzi. No dobrze, to może zająć trochę naszego czasu. Ale czy nie warto? Że co… że już? Ano! 

Co tak naprawdę się dla nas liczy? Co wywołuje ten autentyczny, szczery uśmiech na naszej twarzy? Czyje względy mamy na uwadze? Czy liczy się dla nas uznanie obcych osób, czy grona najbliższych przyjaciół i rodziny?  Pragniemy sławy, czy czujemy, że jej ogrom nas przytłoczy? Jakie dokładnie są nasze marzenia? I co sprawi, że jeśli cały świat wywróci się do góry nogami, wciąż będziemy mieli powód, dla którego warto żyć?

A gdy już skończymy odkrywać siebie na nowo, moi przyjaciele, wokół tej odpowiedzi zorganizujmy całe swoje życie. Ponieważ, jeśli z całą szczerością odpowiedzieliśmy na wszystkie te pytania, właśnie dostaliśmy własną, najbardziej szczegółową mapę do szczęścia. Bez względu na to, jaka odpowiedź padła z Waszych ust, nie będzie zła. Nie ma nic złego w pragnieniu sławy, własnego biznesu, dalekich podróży, ale nie ma też nic złego w pragnieniu spokojnego życia, drewnianego domku na wsi, gromadki dzieci i własnej maszyny do szycia. Jeśli to rzeczywiście coś, czego Ty, dokładnie Ty pragniesz, odpowiedź zawsze będzie strzałem w dziesiątkę. I nawet jeśli do osiągnięcia Twoich planów dzieli Cię w tym momencie dystans szerokości Drogi Mlecznej, masz przy sobie największy dar – odpowiedź, której niektórzy ludzie szukają przez całe życie.

Nie obiecuję drogi na skróty do życia, jakiego pragniemy i sama się jej nie spodziewam. Życie to życie. Czasem daje w kość, czasem układa się zadziwiająco dobrze. Czasem jest tym, czego oczekujemy, czasem każe nam uzbroić się w cierpliwość i przeczekać burzę, żeby zobaczyć tęczę (tak, tę potwornie kolorową, ze wszystkimi błyszczącymi jednorożcami). Ale kiedyś to rozpracujemy. Kiedyś w końcu poczujemy, że życie jest tym, czym powinno być.  Po prostu nie wierzmy w to, że czyjeś plany są naszymi własnymi pragnieniami.

Najszczęśliwsi są Ci, którzy zdecydowali się poświęcić życie wszystkiemu temu, w co wierzą i miłują z całego serca. I pierwszy raz w swoim życiu jestem przekonana, że mam rację.

Macie moje serce jak na talerzu. I mimo, iż pisanie o moich lękach i nadziejach napawa mnie niemałym strachem, czuję, że to właściwe. A jeśli pomoże to choć jednej osobie odkryć chociaż skrawek tego, kim naprawdę jest, to moja robota skończona. I było warto.