Kiedy termometr w końcu wskazał tragiczną temperaturę 3 °C, a rozpoczęty rok akademicki zmusił mnie do wychylenia nosa z ogrzanego pomieszczenia, w końcu uświadomiłam sobie, że desperacko potrzebuję powrotu do miejsca znacznie cieplejszego. To nie tak, że ja jesieni nie lubię – naprawdę z całych sił staram się podchodzić do niej pozytywnie. To tylko ta temperatura… Czuję się jak jedna, wielka kostka lodu. Strach pomyśleć co będzie za kilka miesięcy.

Na szczęście dziś przenoszę się do Lizbony. Jest ciepła, przytulna i cała promienieje. Właśnie takie miejsca lubię – sprawiające, że uśmiechasz się podczas najzwyklejszego spaceru. W Lizbonie czułam się jak prawdziwy poszukiwacz skarbów. Każdy zakątek kryje jakąś tajemnicę, jakiś magiczny pierwiastek. To coś niesamowitego. Przechadzasz się po jednym z głównych placów i mijasz tłumy turystów, ale wystarczy tylko jeden skręt w boczną uliczkę i znajdujesz się sam na sam z ciszą i portugalskim spokojem życia codziennego. To była wspaniała przygoda. Dzierżąc mapę w dłoni przemierzałam strome i wąskie uliczki, wbiegałam do słynnych tramwajów, przemykałam między tłumami w strugach słońca. Byłam absolutnie zafascynowana tym miastem!

Lizbona naprawdę jest dosyć niepowtarzalnym miejscem. Przeraźliwie chaotycznym, ale w tym właśnie tkwi jej urok. Przewody trakcyjne w niektórych miejscach niemal przysłaniają niebo (co sami zaraz zobaczycie), bo tramwaje to tutaj najpopularniejszy środek transportu. Na upartego można byłoby pokusić się o piesze zwiedzanie miasta, bo powierzchnia Lizbony jest naprawdę skromna. Ale czemu odbierać sobie tak wielką przyjemność? Czasem miałam wrażenie, że prawdziwe lizbońskie życie da się zobaczyć podczas jednego kursu tramwajem. Czasem, wystawiając rękę za okno, można nawet dotknąć ścian pobliskich budowli. W tym cały urok Lizbony. Nawet jeśli jesteście świetnymi piechurami, skuście się na takie przejażdżki, wybierając trasę nawet na ślepo. W Lizbonie nie da się dotrzeć w złe miejsce. Tam zawsze coś mile zaskakuje.

Na komunikację miejską w Lizbonie można zakupić bilet dobowy lub karty Lisboa Viva, czy 7 Colinas, które uprawniają nas do przejazdów w granicach doładowania. Co prawda lizbońska młodzież jest dosyć oszczędna i udowadnia, że żeby zaliczyć podróż tramwajem wcale nie potrzeba za nic płacić, łapiąc się tylnych drzwi pojazdu, ale myślę, że to wersja dla odrobinę bardziej zaawansowanych… Chociaż, do odważnych świat należy! ;)   

Nie byłabym sobą, gdybym nie poszła tropem lokalnej kuchni. W tym celu z samego rana udałam się na lizboński targ Mercado da Ribeira. W poście z Cascais wspominałam, że tamtejszy targ jakoś bardziej przypadł mi do gustu, niż ten lizboński, ale warto się tu wybrać, chociażby ze względu na znajdujące się wewnątrz targu restauracyjki. W każdej z nich dania przygotowywane są ze świeżych produktów, które możemy kupić u sprzedawców zza ściany. Podobno to jedno z modniejszych miejsc wśród Lizbończyków. Świeżo, zdrowo i wielokulturowo. Czego chcieć więcej? :)

Kolejnym punktem na kulinarnej mapie miasta, które udało mi się odwiedzić była kawiarnia Brasileira w dzielnicy Chiado. Powstała na początku XX wieku i z początku była sklepem, w którym można było nabyć towary sprowadzane z Brazylii. Dziś jest jedną z popularniejszych kawiarni. Wystrój jest przepiękny, a kawa i Pastel de nata to wciąż moje portugalskie faworyty (choć te słynne ciastka najbardziej smakowały mi na targu w Cascais). Niestety odniosłam wrażenie, że turystyka nieco zepsuła to miejsce, bo nie jest tak klimatyczne, jak małe kawiarenki, w których nie roi się od tylu turystów. Nie czułam się tam zbyt komfortowo, a i obsługa, jak na portugalską życzliwość, wydawała się dosyć oschła.

Sam spacer ulicami Lizbony to już wielka atrakcja. Co rusz napotykamy przepiękne klasztory, które kontrastują z przejeżdżającym tramwajem z logo Coca-coli, a azulejos (typowe dla Portugalii ceramiczne płytki) zdobią fasady niemal każdej kamiennicy.

Nic jednak nie zastąpi widoku na czerwone dachy Lizbony. Po raz pierwszy podziwiałam miasto z góry, kiedy zdecydowałam się wjechać Elevador de Santa Justa na jeden z tarasów widokowych (tutaj też przypomniałam sobie o swoim lęku wysokości, który szczególnie odczuwam na metalowych konstrukcjach…). Widok tak kolorowej Lizbony to coś niesamowitego. Mam wrażenie, że w Lizbonie nawet podczas ulewy świeci słońce. Tych kolorów nie przegonią chyba nawet największe chmury!

Na dziś to już koniec, ale z Lizboną się jeszcze nie żegnamy! Dajcie znać, czy urzekła Was ona tak samo, jak i mnie :)

Dziękuję za Waszą cierpliwość w czekaniu na nowego posta i całe wsparcie, jakiego udzielacie mi szczególnie na Instagramie i Snapchatcie :) Jesteście najlepsi! Jeśli już o tym mowa, serdecznie zapraszam Was na mojego Instagrama (@dziennik_miedzymiastowy), jak i Snapchata, na którym często staram się zarażać Was dobrą energią i motywować do działania :) (Na Snapchacie znajdziecie mnie pod nazwą cityxjournal)

Udanego tygodnia! :)