Dłuższą chwilę zastanawiam się nad tym, jak zwinnie uniknąć tematu mojej kilkumiesięcznej nieobecności. Zawsze coś irytowało mnie w mojej niesystematyczności, ale nigdy nie porzuciłam pisania na tak długą chwilę.  Tak sobie myślę jednak, że ta moja nieobecność jest właśnie najlepszym przykładem na to, jakim zwariowanym chaosem jest czasem życie. Tak szaleńczo szaleńczym, że zdarza mu się wyrwać nas  na jakiś czas z codzienności, tylko po to, by nauczyć nas czegoś nowego.

Na początku tego roku nie życzyłam sobie zbyt dużo, ale wiedziałam, że oczekuję pewnych zmian. Przez pewną chwilę czułam się nawet zniecierpliwiona i zrezygnowana, oczekując na efekty, których nie mogłam dostrzec. Dopiero teraz, kiedy znajdujemy się już u schyłku 2016 roku, z kubkiem zielonej herbaty w dłoni i z pokojem w sercu, widzę, że przetrwałam kolejny chaos, który wydawał się przewyższać moje możliwości. Nie zgubiłam głowy, nie zgubiłam serca, potknęłam się o starą nadzieję, którą porzuciłam kilka miesięcy temu i otrzepałam ją z kurzu, chowając ją  z powrotem do serca -  tam, gdzie jej miejsce. W notesie, w 15 punktach zapisałam to, czego się nauczyłam. Dla siebie, żeby nie zapomnieć. A później pomyślałam, że pewnymi rzeczami warto się dzielić, bo mogą pomnożyć dobro, a to zawsze cel właściwy. Więc jestem tu znów, skrobiąc na klawiaturze słowa, które pojawiają się na niej z niemal już zapomnianą łatwością, chcąc dać Wam mały, świąteczny prezent, który może, taką mam intencję, da Wam siłę i nadzieję na następny rok.

                  Gdybyście zapytali czternastoletnią Klaudię o to, czy uważa się za piękną, skrzywiłaby się nieznacznie i machinalnie zaprzeczyła. Piętnastoletnia Klaudia wywróciłaby oczami, a rok później, zapytana o to samo, uśmiechnęłaby się nieuchwytnie, odburknęła wygodną dla cudzego ucha odpowiedzią, a wieczorem stłumiłaby płacz w poduszce. Nie wiedziała co to znaczy kochać siebie.

                Moja mama wychowała mnie w miłości i zawsze uczyła mnie, że jestem kimś ważnym. Nie mogła lepiej wykonać tego zadania. Jednak przez kokon miłości i bezpieczeństwa, który tworzyła wokół mnie od pierwszego dnia, kiedy pojawiłam się na tym świecie, przebił się świat, który miał zupełnie inne plany ukształtowania młodego człowieka, którym się stawałam. Dorastałam w czasach, gdy naprawdę szczupłe kobiety znajdowały się na okładkach każdej gazety, anoreksja na wybiegach była tematem tabu, a kobiety innych rozmiarów znajdowało się jedyne w gazetkach z odzieżą dla puszystych. Ludzie byli przyzwyczajeni do tego, by wytykać palcami to, co budziło wizualną odrazę, odstając od wykreowanych norm i nikt specjalnie tego nie potępiał. O kochaniu siebie po prostu się nie mówiło.

                Miałam czternaście lat, gdy ostatecznie uwierzyłam, że szczęście znajdę w niskiej liczbie na wadze. Życie wśród rówieśników, którzy stale między sobą konkurowali, w społeczeństwie przepełnionym zawiścią i zazdrością, sprawiło, że ja także zapragnęłam posiadać coś, czego inni mogliby mi zazdrościć. Tak odnalazłam chudość, która pochłonęła moje życie na sześć lat. Przez sześć lat jedyną rzeczą, o której bez znudzenia mogłam myśleć, był mój wygląd.

A Poem For A Women – Body Gossip

Nienawidziłam każdej części mojego ciała. Płakałam z powodu kobiecych kształtów, których wszyscy mi zazdrościli, chowałam się w luźnych ubraniach i zasłaniałam twarz grzywką. Chciałam zmian, każdą możliwą drogą. Od diety do diety sukcesywnie osiągałam to, czego pragnęłam. Ciągłe starania o bycie idealną czyniły moje ciało mniejszym i zakopywały mój potencjał głęboko na dnie. Szczęście, którego szukałam i zwycięstwo, którego oczekiwałam, nie pojawiło się nawet po tym, gdy efekty przerosły moje początkowe oczekiwania. Myślałam, że w szczupłym i wysportowanym ciele odnajdę satysfakcję, ale gdy patrzyłam w lustro, wciąż byłam brzydka. I nawet kiedy chciałam nauczyć się miłości, zrozumieć i zaakceptować siebie, bezustannie potykałam się o standardy wykreowane przez świat, nie mogąc znaleźć drogi do tego, by pokochać  m n i e .

Myślałam, że ideał da mi satysfakcję. Myślałam, że na tym polega szczęście – na byciu wystarczająco dobrą do tego, by być kochaną. Na byciu wystarczająco piękną, by mnie podziwiano. Oczekiwałam, że dieta rozwiąże moje problemy, że dzięki niej magicznie poczuję pewność siebie i odwrócę swoje życie do góry nogami. Myślałam, że zwycięstwo w pięknie przyniesie mi świat pełen kolorów, który już nigdy nie stanie się szary i brzydki. Nie wiedziałam, że pogoń za ideałem zmieni pstrokatą fotografię mojego życia w smutny negatyw.

Cieszę się, że nie muszę kończyć tej historii w tak dramatycznym odcieniu. Piszę to z uśmiechem na ustach, bo wiem, że gdybym w jakiś magiczny sposób mogła zmaterializować się w moim pokoju w czasie, kiedy miałam czternaście lat, usiadłabym na malinowej sofie i chwyciwszy dłoń młodej dziewczyny,  w której głowie szalały nieokiełznane myśli pełne braku samoakceptacji, z czułością powiedziałabym : ”Proszę, nigdy nie wątp w to, że jesteś piękna.”. Dziś już wiem, że każdy z nas jest zjawiskowy.

Przez lata zmagałam się z wyimaginowanym obrazem w głowie, który nawet nie przypominał mnie, ale znienawidzoną postać, której każdy mankament był widoczny w przesadzonym kontraście. Nie mogłam oczekiwać, że nienaganna prezencja uczyni mój świat pełnym, kiedy moja dusza niemal uschła; kiedy nie miałam w sobie miłości, którą mogłabym walczyć z otaczającą mnie obłudą. Bo w tym całym pięknie właśnie o to chodziło – nie o ciało, nie o kilogramy na wadze, nie o wystające kości biodrowe, ale o to, bym w końcu poczuła, że coś znaczę; bym poczuła, że mój świat jest pełny, bo ja sama sobie wystarczam taka, jaka jestem.

Świat wciąż jest pełny ideałów, których nikt nie potrafi dosięgnąć. Internet wciąż jest wypełniony ludźmi zarabiającymi na wizualnym pięknie, których śledzą miliony osób przepełnionych pragnieniem nieosiągalnej sławy i bogactwa. Dziś, może nawet bardziej niż kiedyś, jesteśmy narażeni na przekonywujące sugestie świata mediów, próbujące zamknąć nasz świat w dopuszczalnych dla siebie ramach, gdzie miejsce przy stole możesz zająć tylko wtedy, kiedy bezwzględną pracą zasłużysz na to, by się dopasować. Poczucie estetyki jest czymś zupełnie innym, niż piękno, ale my wciąż  bezlitośnie kreujemy wizualne standardy, którym nikt nie jest w stanie sprostać.

Myślę, że w całym tym chaosie ideałów wcale nie chodzi o wygląd. To przepełniającą nas pustkę staramy się wypełnić czymś, co na pierwszy rzut oka najłatwiej zmienić. Wierzymy, że jeśli ktoś uzna nas za szczęśliwych, w końcu tacy się poczujemy; że cudze uznanie może w końcu zapewni nam satysfakcję, a serce przestanie rwać się do rzeczy, których nie potrafimy nazwać.

Nie wiedziałam jak nauczyć się kochać moje ciało i czasem wciąż nie potrafię tego robić. Wiem jednak jak kochać siebie, bo rozumiem, że jestem czymś znacznie więcej, niż liczba wyskakująca na łazienkowej wadze. Rozumiem, że moje ciało się zmienia i każdego dnia robi wszystko, co tylko w jego mocy, by utrzymać mnie przy życiu. Wciąż jestem za to wdzięczna. Wiem, że czasem prawdziwa miłość to dbanie o siebie, kontrolne badanie krwi i odpoczynek w środowy wieczór, nawet jeśli obowiązki następnych dni zaprzątają moje myśli. Rozumiem, że czasem hormony robią ze mnie wariatkę i że dla zdrowej relacji z samą sobą oraz moim otoczeniem, nie mogę stawiać się w pozycji ofiary. Wiem, że za bardzo lubię słodycze i że czasem to niezdrowe, tak dużo ich jeść. Wiem, że nic nie jest w stanie odebrać mi inteligencji i wiedzy, którą posiadam; że serce pełne miłości jest wartością samą w sobie i nie muszę być nikim więcej, jeśli tylko będę dobrym człowiekiem. Czasem czuję się seksownie, czasem trochę pomarudzę na moje uda, czy brzuch, ale w sercu czuję spokój i póki mam się tak dobrze, jestem szczęśliwa. Wyglądając tak, jak wyglądam, bo w końcu moje serce jest pełne i podpowiada mi, że mam znacznie więcej do zaoferowania, niż ładna buzia i płaski brzuch – swoje serce i doświadczenie, którego nikt na świecie nie powtórzy.   

W końcu rozumiem. Przez całe życie tylko jedna rzecz była we mnie brzydka – poczucie, że nie jestem piękna. Bo jeśli żyję w świecie, w którym istnieje coś tak malowniczego jak gwiazdy, gdzie wszystko w jakiś magiczny sposób egzystuje tak, bym mogła żyć i jeśli jestem istotą, która może ten świat doświadczać najpełniej ze wszystkiego, co kiedykolwiek zostało stworzone, to znaczy, że muszę być całkiem wyjątkowa. Tak samo jak Ty. Tak samo jak każdy z nas. Nawet ten najbardziej zagubiony i odrzucony, jest aż tak spektakularny, że rzucono cały świat do jego stóp. I nawet jeśli będziesz się starał z całych sił, nie ma cienia szansy, że w  t a k i m  świecie możesz być kimś, kto przestanie się liczyć.   

Kiedy byłam dzieckiem, panicznie bałam się wyrażać własne zdanie. Czasem nie lubiłam koleżanki z domu obok, ale bawiłam się z nią, jeśli inne dzieci także się z nią bawiły. Raczej nie przepadałam za horrorami, ale nie zgłaszałam sprzeciwu, jeśli komuś innemu podobał się taki rodzaj filmu. Czasem ktoś sprawił mi przykrość, ale bałam się okazać, że mnie to dotknęło – nie chciałam ranić uczuć innej osoby, nawet jeśli moje własne zostały niewłaściwie potraktowane. Nie lubiłam tortu na urodzinach kolegi, ale zawsze zjadałam go do końca. I jeśli ktoś chciał, żebym coś zrobiła, robiłam to.  

Może wynikało to z mojego niskiego poczucia wartości, które bardzo doskwierało mi w dzieciństwie, może było to konsekwencją mojej wrodzonej nieśmiałości.  Wiem tylko, że niewygodnie nosiło mi się przy sobie tę cechę. W pewnym momencie mojego życia czułam, jakby ten sam życiorys wiodły dwie różne osoby – „ja – wygodne dla innych i przez nich stworzone” oraz „ ja – tak po prostu” -, zawsze ścierając się ze sobą, zawsze się drażniąc i działając sobie na nerwy, bo jedno nie potrafiło zrozumieć drugiego i zawsze stało w opozycji do tego, co inne czyniło.  

Cieszę się, że moment, w którym znajduje się teraz jest tym, który przeżywam uczciwie, nie dyskutując więcej ze swoim sumieniem. Rozkoszuję się w byciu sobą i życie nigdy nie smakowało mi lepiej. Lubię swoje głupie żarty, cięty język i to, że dużo myślę. Lubię uśmiechać się do nieba i słuchać jazzu o poranku, popijając kawę i zapisując coś w notesie. Teraz lubię nawet śmiać się przez łzy, kiedy nie do końca wiem, co mnie tak smuci. Dobrze mi z tym, że umiem dostrzec, gdy robię coś złego i że nauczyłam się przepraszać. Nigdy nie byłam pełniejsza pokory, ale nigdy nie byłam też bardziej pewna że to, co robię jest dobre. Lubię doceniać siebie.

Bo widzicie, żyjemy w świecie, który uczy nas tabliczki mnożenia i tablicy Mendelejewa, ale nie pokazuje nam jak kochać siebie i jak delektować się własną niezwykłością; nie uczy ani pokory, ani wiary w siebie. Jedyną rzeczą jaką wyniosłam ze szkoły to przekonanie, że zawsze będzie ktoś lepszy ode mnie i że jeśli mój punkt widzenia odbiega od utartego schematu, rozmija się ze światopoglądem rówieśników oraz nauczycieli, to nie jest to spojrzenie właściwe.

Nigdy nie chciałabym stwierdzić, że świat jest zły, a społeczeństwo całkowicie zepsute. Oceniając je tak negatywnie jedynie włączyłabym się do jego kręgu, bo nikt nigdy nie dał mi prawa, by uznać  moje stanowisko za nieomylne. Dostrzegam dużo złego, szczególnie w ostatnich latach, ale przekonuję się też, że wciąż chodzą po tym świecie ludzie, którym moralnie nie dorastam do pięt. Jest w nas jednak coś zdeprawowanego, po prostu popsutego. Nie wiem kto i kiedy dał nam licencję na ocenianie innych, ale coś w hierarchii moralnej trochę mu się poprzestawiało i zostawił nas z całym tym balastem i zgniłą etyką. Nieomylną opinię względem drugiej osoby może wydać tylko ten, kto sam jest nieomylny. My wciąż jednak, pewni swoich racji, wydajemy kilkadziesiąt osądów dziennie, wyrzucając je z siebie jak z automatu.

Z wydawaną oceną wiąże się opinia, która powstaje wśród większości i nieformalnie zobowiązuje nas do tego, by się jej podporządkować. Jakimś cudem garstka omylnych ludzi stwierdziła, że tak teraz jest właściwie i inni też tak teraz powinni postępować i myśleć. Nie wszystko jest jednak tak czarno-białe. Życie jest bajecznie kolorowe i to prawdziwe marnotrawstwo skupiać się tylko na podstawowych barwach. Jesteśmy tak uzależnieni od opinii innych, że czasem życie staje się duszące. A chyba nie ma nic gorszego niż żyć z poczuciem, że cudze wymagania krępują nam możliwość poruszania się tak, jak chcemy.

         Jeśli o mnie chodzi, ja w końcu czuję się gotowa do tego, by przeżyć moje życie w każdym kolorze, w każdej możliwej barwie i tak, jak tego pragnę; jak uważam, że żyje się poprawnie. Zaprzyjaźniłam się z własnym sumieniem i naprawdę mi tak dobrze. Czasem  zdarzają się zgrzyty moralne i drobne lęki, ale póki umiem cieszyć się czymś tak przyziemnym jak świecące słońce, wiem, że mam się dobrze. Może nie przez wszystkich, których spotkam na swojej drodze, zostanę zrozumiana, ale nie byłoby ze mnie pożytku tam, gdzie nie mogłabym wyłożyć swojego serca i szczerze przyznać, że takie jest naprawdę. A może, w ostatecznym rozrachunku, przydam się komuś taka, jaka jestem.

Nikt nie żyje po to, by cicho poddawać się wymaganiom innych. Czasem po prostu trzeba przestać się bać i zrobić krok w nieznaną, ale zaskakująco dobrze rokującą na przyszłość stronę. Nie tworzyć wymarzonych wizji, ale po prostu zacząć nimi żyć. I choćby było ciężko, nie dać się uciszyć, tylko dlatego, że czyjaś „prawda” krzyczy głośniej.   

Wiem, że znów nie było mnie tu całe wieki, ale sesja wyjęła ze mnie ostatnie oznaki życia i musiałam dać sobie trochę czasu na odpoczynek. Powracam jednak z nowym tekstem i nadzieją, że o mnie nie zapomnieliście a tekst przypadnie Wam do gustu. Dajcie mi znać co sądzicie! :)

W dzisiejszych czasach jak po grudzie idzie utrzymanie nieprzerwanej radości. Zdobycze technologiczne ostatnich dekad umożliwiają nam przekazywanie negatywnych wiadomości w mgnieniu oka.  Nawet jeśli wielokrotnie służą one również jako środek przekazu optymistycznych i szlachetnych dokonań członków naszego społeczeństwa, z jakiegoś powodu to te niekorzystne poczynania mają większy wpływ na naszą subiektywną ocenę świata. Jako ludzie, mamy również wrodzoną zdolność do przejaskrawiania własnych niepowodzeń, a otoczeni niebosiężnymi oczekiwaniami społeczeństwa, gubimy świadomość tego, że życie toczy się ponad tym wszystkim, co bezsensownie zajmuje nasze myśli każdego dnia. Złączywszy wszystkie te ogniwa w jedną całość, częstokroć tkwimy we wszechogarniającej beznadziei.

Wierzę w kreowanie własnej rzeczywistości i pielęgnowanie radości, pomimo życiowych okoliczności. Naprawdę jesteśmy w stanie stworzyć życie, którego pragniemy i cieszę się, że zrozumiałam tę banalną prawdę już jakiś czas temu. Dzięki temu ośmieliłam się na kreowanie swojego szczęśliwego biogramu w oparciu o własne warunki. Choć wciąż nieśmiało odkrywam swoje szczęśliwe miejsce w rzeczywistości i jestem świadoma rozległości tego procesu, już dziś chciałabym dzielić się tym, czego zdążyłam nauczyć się na tej wspaniałej drodze.

Bardzo często zadajecie mi pytania o moją „pozytywność”, ale ja nie do końca lubię wydźwięk tego słowa. Kojarzy mi się z przesadnym entuzjazmem i zagłuszaniem nieco mniej radosnego położenia, które pojawia się w życiu każdego człowieka. W moim życiu jest po prostu dużo uśmiechu i dobrej energii, z której czerpię i daję czerpać innym. Ona trwa nieprzerwanie, gdzieś ponad faktami i wydarzeniami, które wpływają na każdy dzień indywidualnie. Jak ją znalazłam? Chodźcie, pokażę Wam!

Poniżej opracowałam kilka fundamentalnych reguł, którymi staram się kierować każdego dnia. Stanowią one moją dzienną praktykę od niemal dwóch lat, umożliwiając mi pracę nad własnym charakterem i pesymistycznym postrzeganiem świata. Mam nadzieję, że przydadzą się także Tobie!

Codzienne praktykowanie wdzięczności

Praktyka wdzięczności jest jednym z najbardziej efektywnych ćwiczeń, które wprowadziłam do swojej codzienności. Z początku jego banalność skutecznie mnie zniechęcała, ale w ostateczności zdecydowałam się na pierwszą próbę. Szczerze mówiąc, pierwsze dni nie przyniosły zbyt wielkiej zmiany w kwestii postrzegania codzienności. Zmiany zaczęłam zauważać dopiero po pewnym czasie, kiedy kontynuowana praktyka zamieniła się w nawyk. Jestem przekonana, że wdzięczność ma sens tylko wtedy, gdy działa w naszym sercu i umyśle nieustannie. Nie da się jej wymusić, ani udawać. Wdzięczność jest wdzięcznością tylko wtedy, jeśli jest szczera. Inaczej nie przynosi żadnych efektów.

Dlatego pierwsze chwile trwania w tej praktyce mogą wydawać się niedorzeczne i bezsensowne, choć to właśnie dzięki nim jesteśmy w stanie przyzwyczaić nasz umysł do permanentnego zwracania uwagi na codzienne dobrodziejstwa. Kiedy podświadomie zaczniemy traktować tę czynność jako część naszej codzienności, będziemy powracać do niej w sposób naturalny wiele razy w ciągu dnia.

Żeby jednak osiągnąć zadowalające efekty, musimy wyzbyć się sceptycyzmu, który skutecznie uniemożliwia szczere podejście do tego tematu i wyzwolenie w sobie prawdziwego uczucia wdzięczności.

Jak to zrobić?

Zaczęłabym od zwykłych, krótkich list rzeczy, za które jesteście wdzięczni każdego dnia. Możecie je spisać lub wypowiedzieć w myślach każdego poranka. Stopniowo możecie dodawać do swojej praktyki także wieczorne listy wdzięczności. Jestem pewna, że jeśli szczerze wykonacie to zadanie, wdzięczność zacznie stawać się nawykiem i przypominać o sobie w przypadkowych częściach dnia, pozwalając Wam dostrzec więcej, niż widzieliście wcześniej. Ja lubię również dodawać do mojej praktyki listy wdzięczności podczas samotnych spacerów oraz krótkie dziękczynienie w myślach przed zjedzonym posiłkiem.

Kultywowanie tego zwyczaju zmieniło moją codzienność w diametralny sposób i nauczyło mnie doceniać wszystko, czego doświadczam w swoim życiu – zarówno dobre, jak i złe strony mojej codzienności, które w równym stopniu kształtują moją osobowość. Jakkolwiek wyświechtanie brzmi ten slogan, wdzięczność naprawdę zmienia życie.

Narzekaniu wstęp wzbroniony

Narzekanie natomiast jest nawykiem, którego każdy powinien unikać jak ognia. Przedstawia nam przejaskrawiony, pesymistyczny obraz rzeczywistości, pogłębiając rozdrażnienie i poczucie, że nic nie idzie po naszej myśli. Ponadto stawia nas przed krzywym wyobrażeniem o rzeczywistości, w której nic nie da się już zmienić na lepsze, powodując naszą bierność w kwestiach, które powinniśmy zmieniać wspólnymi siłami.

Bardzo długo zmagałam się z tym punktem, dlatego, że w przeszłości naprawdę intensywnie narzekałam (do tego stopnia, że zaczęto zwracać mi na to uwagę). To nigdy nie niesie za sobą nic dobrego, jest przyczyną przesadnego użalania się nad sobą, krytycyzmu i zniechęca innych ludzi do przebywania w naszym towarzystwie. Żadna szczęśliwa osoba nie lubi towarzystwa osób wciąż lamentujących nad własnym losem. Wiem to z autopsji – zarówno osoby, która rozdrażniała innych swoim narzekaniem, jak i osoby nienarzekającej, którą jestem dziś. Będąc po drugiej stronie muru, dziś naprawdę ciężko mi znieść towarzystwo osób marudnych i narzekających. To bardzo pejorartywna cecha charakteru.

            Jak to zrobić?

Przede wszystkim – po porostu przestać narzekać. Jeśli trzeba, ugryźć się w język i po prostu powstrzymać się przed mówieniem ponurych, pesymistycznych rzeczy. Solidną pomocą w tej kwestii może być również wcześniej przeze mnie opisana praktyka wdzięczności. Ponadto, w związku z tym, że osoby, w których otoczeniu przebywamy najczęściej, mają na naszą osobowość bardzo duży wpływ, powinniśmy zważać na intensywność tej cechy wśród osób bliskich i w miarę możliwości, starać się przebywać w towarzystwie osób narzekających jak najmniej. Jeśli jednak u osób nam najbliższych cecha ta jest bardzo aktywna, nie bójmy się zwrócić im uwagi. Jeśli jednak sami nie będą chcieli podjąć pracy nad tą cechą, możemy poprosić, by w naszym towarzystwie powstrzymywali się od tego typu zachowania.  

Akceptuj wszystkie uczucia i słabości

Praca nad dostrzeganiem dobrodziejstw każdego dnia i powstrzymywanie się od narzekania, nie jest jednak równoznaczne z odrzuceniem „negatywnych” uczuć i emocji. Błędem, który bardzo długo popełniałam, był brak akceptacji dla uczuć i emocji spoza ich pozytywnej gamy. Dziś wiem, że akceptacja własnych emocji, odczuć i słabości jest  fundamentem dla życia w zgodzie w samym sobą.

Życie jest szaloną przygodą, która czasem niesie za sobą również dużo cierpienia, lęku i zmagań. Odrzucanie uczucia smutku, złości, lęku i wymaganie od siebie nieustannego uśmiechu jest po prostu niemożliwe i niezdrowe. Powinniśmy pozwolić sobie na godne i świadome przeżywanie własnych uczuć. Obecność smutku wcale nie musi być równoznaczna z brakiem radości. Wierzę i czuję, że nawet przy udziale niesprzyjających okoliczności, człowiek może cieszyć się z życia i tego, co nadal posiada. Jednakże, by osiągnąć ten stan, nie możemy potępiać siebie za odczuwanie zwykłych, ludzkich uczuć, które nie zawsze są tymi pozytywnymi.

Ta sama kwestia dotyczy słabości. Każdy z nas je posiada, a mimo to nieustannie próbujemy się ich zaprzeć. Jestem zwolenniczką ciągłej pracy nad sobą, nad swoim charakterem i zachowaniem, dbania o to, by nasze słabości nie wyrządzały krzywdy ani nam, ani innym ludziom. Uważam jednak, że efektywna praca nad sobą może nastąpić dopiero wtedy, gdy ośmielimy się zaakceptować możliwość występowania pewnych braków i słabości w naszej osobowości. Jeśli zaakceptujemy ich obecność, będziemy mogli je poznać i odpowiednio nad nimi pracować.

            Jak to zrobić?

Postarajmy się mieć dla siebie dużo miłości i uważności. Pozwólmy sobie na przeżywanie wszelkich emocji, uważając jednak, by nie dać się im skonsumować. Rozważajmy nad istotą swoich emocji, odczuć, badajmy ich pochodzenie i to, co za sobą niosą. Wgłębiając się w nie, jesteśmy w stanie odnaleźć właściwe rozwiązanie. Dla przykładu – poczucie winy może pokazać Ci, że żyjesz według oczekiwań pewnej kategorii osób i potencjalnie możesz posiadać w swoim otoczeniu toksycznych ludzi, wyzwalających w Tobie takie odczucia; zazdrość może pokazać Ci, że niewystarczająco wierzysz w siebie i negatywnie oceniasz ludzi, myśląc, że nie stać Cię na to samo, czego oni dokonują, bądź posiadają; zawziętość lub rozgoryczenie mogą wskazać na wciąż żywioną urazę do siebie lub kogoś innego.

Zaakceptuj również obecność swoich słabości. Miej dla siebie dużo wybaczenia i dawaj sobie szansę każdego, nowego dnia. Nie musisz się zgadzać na to, by konkretne słabości były w twoim życiu obecne przez cały czas, ale powinieneś zdawać sobie sprawę, że nie musisz i nie dasz rady być kimś idealnym. Jako ludzie jesteśmy podatni na różnego rodzaju słabości, uzależnienia, powtarzające się błędy. Czasem akceptacja ich obecności może być motywacją do ich zmiany. Nie bójmy się także prosić o pomoc, jeśli z własnymi słabościami nie jesteśmy w stanie poradzić sobie sami.     

Kochani! Wielu z Was oczekiwało tego artykułu, ale nie spodziewałam się, że jego objętość będzie aż tak potężna. Nie potrafię nie przykładać się do projektów, w które wkładam serce, dlatego nie będę redagować i skracać tego tekstu. Miałam jednak w zamyśle podzielenie się jeszcze kilkoma „zasadami”, więc jeśli tylko będziecie zainteresowani tą tematyką, dajcie mi znać, a pojawi się część druga! :)

Niezależnie od tego, jak wiele osób to przeczyta, mam nadzieję, że pomoże choć jednej. Jeśli tak się stanie, było warto, a ja będę najszczęśliwsza na świecie!

Ściskam Was mocno!

Jest coś uspokajającego w Warszawie spowitej nocą i przeszywającym ciało zimnym, styczniowym powietrzem. Jest ulica i światła. Uśmiechnięte dzieci i pary upadające na lodowisku. Pozostałości świąt na sklepowych wystawach i zimowych ozdobnikach na Marszałkowskiej. Jest ktoś, komu odmarzają ręce, bo zapomniał rękawiczek i para uchodząca z gorącej czekolady na wynos. Melodia gitary w podziemiach i blask flesza. Zawsze jest mężczyzna siedzący na schodach, który prosi o drobną pomoc. I zawsze jest ktoś skory do powiedzenia Ci, że się za Ciebie dzisiaj pomodli.

Jest tak wielu z nas. Ludzie mijają się bezrefleksyjnie, a potem pojawia się nadzieja w uśmiechu obcego i odrobina goryczy w odorze pijanego mężczyzny, który potyka się o śliską kostkę. I nagle zdajesz sobie sprawę, że jesteś tego częścią. I bez Ciebie coś wyglądałoby inaczej. I że może, może jesteś tu potrzebny. W życiu innych. W swoim własnym życiu. Bo już więcej nie uciekasz przed samym sobą.

W końcu kalejdoskop wspomnień przysłania Ci rzeczywistość na kilka długich sekund. I widzisz siebie sprzed kilku lat. Czujesz wszelkie niepewności i lęki. Cały smutek, który Cię wypełnia. Czujesz, jak nie ma w Tobie nic więcej. Jak nie chcesz być sobą. Jak chcesz uciec i zacząć od nowa, ale wiesz, że nie ma miejsca, które ukryłoby Cię przed własnym umysłem. Słyszysz wszystkie szepty, które wypływały z Twoich ust, kiedy marzyłeś, żeby krzyczeć. Jak echo, ironia i śmiech, którymi się kiedyś tak soczyście obdarowywałeś, wzbudzają w Tobie złość na samego siebie. Jak brak Ci oddechu, kiedy panika zaciska pięści. I jak czułeś, że już dłużej nie możesz. Nie masz siły. Już nie chcesz.

Ale wracasz do siebie z nieprzyswojonym uczuciem zdziwienia, że kiedyś żyłeś w ten sposób i wiesz, że stojąc tu jesteś kimś innym. To tylko odbicie, którym kiedyś byłeś. Ale bez niego, nie byłbyś teraz tym, kim jesteś. Potrzebowałeś tej młodości. Potrzebowałeś tej nierozsądnej ścieżki, żeby w gąszczu niepewnych alejek odnaleźć tę właściwą. Jesteś splotem zdarzeń, które Cię ukształtowały, ale żadna z nich nie definiuje tego, kim jesteś. Bo Ty jesteś jedynym, który może to zrobić.

Były dni, w których myślałam, że nic więcej na mnie nie czeka. Szczęście było w życiu innych, ale nigdy w moim, a moje własne nieszczęście przysłaniało mi drogę, którą zawsze miałam przed sobą. Zawsze miałam wybór. Po prostu nie mogłam go dostrzec. Dziś dokonuję tego wyboru każdego dnia. Świat nie jest dla mnie, ale ja jestem dla tego świata. I jestem nieograniczenie wdzięczna za szansę bycia jego częścią i możliwość bycia całością dla samej siebie.

Lubię patrzeć w niebo. Zadzierać głowę i patrzeć w światła. Dają mi poczucie, że dla tego co dobre, zawsze jest kolejna szansa następnego dnia. I jeśli one mogą zajaśnieć kolejnej nocy, może ja też mogę. Może moje własne światło mi wystarcza dla podjęcia decyzji, że warto szukać dobra. Każdego dnia.

Nie wiem w zasadzie z czym mamy tu do czynienia. Siedzę z dziwnym wrażeniem, że moje place same to napisały. Może to dobrze, może to źle. Może to za dużo szczerości. Nie dowiem się jednak, dopóki nie ujrzy to światła dziennego, więc oto część moich wczorajszych wrażeń.

Mam silną wizję dla tego co robię w Internecie – na ten rok i na przyszłość. I jej wielką częścią jest dzielenie się nadzieją, której ja kiedyś nie zauważałam.

Życie często niesie w sobie wiele trudności i czasem ciężko znaleźć nam światło, jeśli ktoś nie wskaże nam palcem, w którą stronę patrzeć. Może mi się to uda, może nie. Będę próbować!

Chciałabym, żebyście znaleźli swoje własne światło i sami dla siebie byli harmonijną całością, nawet jeśli Wasz temperament gna w kompletnie inną stronę. Możecie się zmieniać, możecie być tym, kim jesteście, możecie robić co tylko chcecie. Ale należy się Wam radość i akceptacja, towarzysząca przez całą drogę. I mam nadzieję, że je w sobie odnajdziecie.

Ściskam Was ciepło, miejcie przed sobą piękny i uśmiechnięty tydzień! :)