Dłuższą chwilę zastanawiam się nad tym, jak zwinnie uniknąć tematu mojej kilkumiesięcznej nieobecności. Zawsze coś irytowało mnie w mojej niesystematyczności, ale nigdy nie porzuciłam pisania na tak długą chwilę.  Tak sobie myślę jednak, że ta moja nieobecność jest właśnie najlepszym przykładem na to, jakim zwariowanym chaosem jest czasem życie. Tak szaleńczo szaleńczym, że zdarza mu się wyrwać nas  na jakiś czas z codzienności, tylko po to, by nauczyć nas czegoś nowego.

Na początku tego roku nie życzyłam sobie zbyt dużo, ale wiedziałam, że oczekuję pewnych zmian. Przez pewną chwilę czułam się nawet zniecierpliwiona i zrezygnowana, oczekując na efekty, których nie mogłam dostrzec. Dopiero teraz, kiedy znajdujemy się już u schyłku 2016 roku, z kubkiem zielonej herbaty w dłoni i z pokojem w sercu, widzę, że przetrwałam kolejny chaos, który wydawał się przewyższać moje możliwości. Nie zgubiłam głowy, nie zgubiłam serca, potknęłam się o starą nadzieję, którą porzuciłam kilka miesięcy temu i otrzepałam ją z kurzu, chowając ją  z powrotem do serca -  tam, gdzie jej miejsce. W notesie, w 15 punktach zapisałam to, czego się nauczyłam. Dla siebie, żeby nie zapomnieć. A później pomyślałam, że pewnymi rzeczami warto się dzielić, bo mogą pomnożyć dobro, a to zawsze cel właściwy. Więc jestem tu znów, skrobiąc na klawiaturze słowa, które pojawiają się na niej z niemal już zapomnianą łatwością, chcąc dać Wam mały, świąteczny prezent, który może, taką mam intencję, da Wam siłę i nadzieję na następny rok.