your best life

22:36

Jak szukać uśmiechu w codzienności?

W dzisiejszych czasach jak po grudzie idzie utrzymanie nieprzerwanej radości. Zdobycze technologiczne ostatnich dekad umożliwiają nam przekazywanie negatywnych wiadomości w mgnieniu oka. Nawet jeśli wielokrotnie służą one również jako środek przekazu optymistycznych i szlachetnych dokonań członków naszego społeczeństwa, z jakiegoś powodu to te niekorzystne poczynania mają większy wpływ na naszą subiektywną ocenę świata. Jako ludzie, mamy również wrodzoną zdolność do przejaskrawiania własnych niepowodzeń, a otoczeni niebosiężnymi oczekiwaniami społeczeństwa, gubimy świadomość tego, że życie toczy się ponad tym wszystkim, co bezsensownie zajmuje nasze myśli każdego dnia. Złączywszy wszystkie te ogniwa w jedną całość, częstokroć tkwimy we wszechogarniającej beznadziei.

Wierzę w kreowanie własnej rzeczywistości i pielęgnowanie radości, pomimo życiowych okoliczności. Naprawdę jesteśmy w stanie stworzyć życie, którego pragniemy i cieszę się, że zrozumiałam tę banalną prawdę już jakiś czas temu. Dzięki temu ośmieliłam się na kreowanie swojego szczęśliwego biogramu w oparciu o własne warunki. Choć wciąż nieśmiało odkrywam swoje szczęśliwe miejsce w rzeczywistości i jestem świadoma rozległości tego procesu, już dziś chciałabym dzielić się tym, czego zdążyłam nauczyć się na tej wspaniałej drodze.

Bardzo często zadajecie mi pytania o moją „pozytywność”, ale ja nie do końca lubię wydźwięk tego słowa. Kojarzy mi się z przesadnym entuzjazmem i zagłuszaniem nieco mniej radosnego położenia, które pojawia się w życiu każdego człowieka. W moim życiu jest po prostu dużo uśmiechu i dobrej energii, z której czerpię i daję czerpać innym. Ona trwa nieprzerwanie, gdzieś ponad faktami i wydarzeniami, które wpływają na każdy dzień indywidualnie. Jak ją znalazłam? Chodźcie, pokażę Wam!

Poniżej opracowałam kilka fundamentalnych reguł, którymi staram się kierować każdego dnia. Stanowią one moją dzienną praktykę od niemal dwóch lat, umożliwiając mi pracę nad własnym charakterem i pesymistycznym postrzeganiem świata. Mam nadzieję, że przydadzą się także Tobie!

Codzienne praktykowanie wdzięczności

Praktyka wdzięczności jest jednym z najbardziej efektywnych ćwiczeń, które wprowadziłam do swojej codzienności. Z początku jego banalność skutecznie mnie zniechęcała, ale w ostateczności zdecydowałam się na pierwszą próbę. Szczerze mówiąc, pierwsze dni nie przyniosły zbyt wielkiej zmiany w kwestii postrzegania codzienności. Zmiany zaczęłam zauważać dopiero po pewnym czasie, kiedy kontynuowana praktyka zamieniła się w nawyk. Jestem przekonana, że wdzięczność ma sens tylko wtedy, gdy działa w naszym sercu i umyśle nieustannie. Nie da się jej wymusić, ani udawać. Wdzięczność jest wdzięcznością tylko wtedy, jeśli jest szczera. Inaczej nie przynosi żadnych efektów.

Dlatego pierwsze chwile trwania w tej praktyce mogą wydawać się niedorzeczne i bezsensowne, choć to właśnie dzięki nim jesteśmy w stanie przyzwyczaić nasz umysł do permanentnego zwracania uwagi na codzienne dobrodziejstwa. Kiedy podświadomie zaczniemy traktować tę czynność jako część naszej codzienności, będziemy powracać do niej w sposób naturalny wiele razy w ciągu dnia.

Żeby jednak osiągnąć zadowalające efekty, musimy wyzbyć się sceptycyzmu, który skutecznie uniemożliwia szczere podejście do tego tematu i wyzwolenie w sobie prawdziwego uczucia wdzięczności.

Jak to zrobić?

Zaczęłabym od zwykłych, krótkich list rzeczy, za które jesteście wdzięczni każdego dnia. Możecie je spisać lub wypowiedzieć w myślach każdego poranka. Stopniowo możecie dodawać do swojej praktyki także wieczorne listy wdzięczności. Jestem pewna, że jeśli szczerze wykonacie to zadanie, wdzięczność zacznie stawać się nawykiem i przypominać o sobie w przypadkowych częściach dnia, pozwalając Wam dostrzec więcej, niż widzieliście wcześniej. Ja lubię również dodawać do mojej praktyki listy wdzięczności podczas samotnych spacerów oraz krótkie dziękczynienie w myślach przed zjedzonym posiłkiem.

Kultywowanie tego zwyczaju zmieniło moją codzienność w diametralny sposób i nauczyło mnie doceniać wszystko, czego doświadczam w swoim życiu – zarówno dobre, jak i złe strony mojej codzienności, które w równym stopniu kształtują moją osobowość. Jakkolwiek wyświechtanie brzmi ten slogan, wdzięczność naprawdę zmienia życie.

Wdzięczność otwiera pełnię życia. Sprawia, że to, co mamy, wystarcza. Zamienia opór w akceptację, chaos w porządek, konfuzję w klarowność. Może zamienić posiłek w ucztę, mieszkanie w dom, obcego w przyjaciela. Wdzięczność nadaje sens przeszłości, przynosi pokój dzisiaj i tworzy wizję jutra - Melody Beattie

Narzekaniu wstęp wzbroniony

Narzekanie natomiast jest nawykiem, którego każdy powinien unikać jak ognia. Przedstawia nam przejaskrawiony, pesymistyczny obraz rzeczywistości, pogłębiając rozdrażnienie i poczucie, że nic nie idzie po naszej myśli. Ponadto stawia nas przed krzywym wyobrażeniem o rzeczywistości, w której nic nie da się już zmienić na lepsze, powodując naszą bierność w kwestiach, które powinniśmy zmieniać wspólnymi siłami.

Bardzo długo zmagałam się z tym punktem, dlatego, że w przeszłości naprawdę intensywnie narzekałam (do tego stopnia, że zaczęto zwracać mi na to uwagę). To nigdy nie niesie za sobą nic dobrego, jest przyczyną przesadnego użalania się nad sobą, krytycyzmu i zniechęca innych ludzi do przebywania w naszym towarzystwie. Żadna szczęśliwa osoba nie lubi towarzystwa osób wciąż lamentujących nad własnym losem. Wiem to z autopsji – zarówno osoby, która rozdrażniała innych swoim narzekaniem, jak i osoby nienarzekającej, którą jestem dziś. Będąc po drugiej stronie muru, dziś naprawdę ciężko mi znieść towarzystwo osób marudnych i narzekających. To bardzo pejorartywna cecha charakteru.

Jak to zrobić?

Przede wszystkim – po porostu przestać narzekać. Jeśli trzeba, ugryźć się w język i po prostu powstrzymać się przed mówieniem ponurych, pesymistycznych rzeczy. Solidną pomocą w tej kwestii może być również wcześniej przeze mnie opisana praktyka wdzięczności. Ponadto, w związku z tym, że osoby, w których otoczeniu przebywamy najczęściej, mają na naszą osobowość bardzo duży wpływ, powinniśmy zważać na intensywność tej cechy wśród osób bliskich i w miarę możliwości, starać się przebywać w towarzystwie osób narzekających jak najmniej. Jeśli jednak u osób nam najbliższych cecha ta jest bardzo aktywna, nie bójmy się zwrócić im uwagi. Jeśli jednak sami nie będą chcieli podjąć pracy nad tą cechą, możemy poprosić, by w naszym towarzystwie powstrzymywali się od tego typu zachowania.

Często tylko krytykujemy, zapominając, że stanowimy część świata, na który narzekamy (...) To tak, jakbyśmy stali przed czarnym murem i skarżyli się, że taki ponury, jednocześnie trzymając w dłoniach pędzel i puszkę białej farby. Nie wystarczy jej na pomalowanie całej powierzchni, ale możemy pomalować choćby część. I jeśli każdy zdobędzie się na taki wysiłek, mur w końcu zostanie pomalowany w całości. - Jaume Sanllorente

Akceptuj wszystkie uczucia i słabości

Praca nad dostrzeganiem dobrodziejstw każdego dnia i powstrzymywanie się od narzekania, nie jest jednak równoznaczne z odrzuceniem „negatywnych” uczuć i emocji. Błędem, który bardzo długo popełniałam, był brak akceptacji dla uczuć i emocji spoza ich pozytywnej gamy. Dziś wiem, że akceptacja własnych emocji, odczuć i słabości jest fundamentem dla życia w zgodzie w samym sobą.

Życie jest szaloną przygodą, która czasem niesie za sobą również dużo cierpienia, lęku i zmagań. Odrzucanie uczucia smutku, złości, lęku i wymaganie od siebie nieustannego uśmiechu jest po prostu niemożliwe i niezdrowe. Powinniśmy pozwolić sobie na godne i świadome przeżywanie własnych uczuć. Obecność smutku wcale nie musi być równoznaczna z brakiem radości. Wierzę i czuję, że nawet przy udziale niesprzyjających okoliczności, człowiek może cieszyć się z życia i tego, co nadal posiada. Jednakże, by osiągnąć ten stan, nie możemy potępiać siebie za odczuwanie zwykłych, ludzkich uczuć, które nie zawsze są tymi pozytywnymi.

Ta sama kwestia dotyczy słabości. Każdy z nas je posiada, a mimo to nieustannie próbujemy się ich zaprzeć. Jestem zwolenniczką ciągłej pracy nad sobą, nad swoim charakterem i zachowaniem, dbania o to, by nasze słabości nie wyrządzały krzywdy ani nam, ani innym ludziom. Uważam jednak, że efektywna praca nad sobą może nastąpić dopiero wtedy, gdy ośmielimy się zaakceptować możliwość występowania pewnych braków i słabości w naszej osobowości. Jeśli zaakceptujemy ich obecność, będziemy mogli je poznać i odpowiednio nad nimi pracować.

Jak to zrobić?

Postarajmy się mieć dla siebie dużo miłości i uważności. Pozwólmy sobie na przeżywanie wszelkich emocji, uważając jednak, by nie dać się im skonsumować. Rozważajmy nad istotą swoich emocji, odczuć, badajmy ich pochodzenie i to, co za sobą niosą. Wgłębiając się w nie, jesteśmy w stanie odnaleźć właściwe rozwiązanie. Dla przykładu – poczucie winy może pokazać Ci, że żyjesz według oczekiwań pewnej kategorii osób i potencjalnie możesz posiadać w swoim otoczeniu toksycznych ludzi, wyzwalających w Tobie takie odczucia; zazdrość może pokazać Ci, że niewystarczająco wierzysz w siebie i negatywnie oceniasz ludzi, myśląc, że nie stać Cię na to samo, czego oni dokonują, bądź posiadają; zawziętość lub rozgoryczenie mogą wskazać na wciąż żywioną urazę do siebie lub kogoś innego.

Zaakceptuj również obecność swoich słabości. Miej dla siebie dużo wybaczenia i dawaj sobie szansę każdego, nowego dnia. Nie musisz się zgadzać na to, by konkretne słabości były w twoim życiu obecne przez cały czas, ale powinieneś zdawać sobie sprawę, że nie musisz i nie dasz rady być kimś idealnym. Jako ludzie jesteśmy podatni na różnego rodzaju słabości, uzależnienia, powtarzające się błędy. Czasem akceptacja ich obecności może być motywacją do ich zmiany. Nie bójmy się także prosić o pomoc, jeśli z własnymi słabościami nie jesteśmy w stanie poradzić sobie sami.

Moc bowiem w słabości się doskonali – 2 Kor 12:9

***

Ci z nas, którym udało się wydostać z ciemności i zobaczyć świat rozciągający się poza nią, powinni o tym opowiedzieć. Z naszego punktu widzenia każdy dzień życia wydaje się prawdziwym cudem. Czy nastąpiła u mnie remisja? Kto wie? Przebudziłam się do życia i nie zamierzam znów zasypiać. Gdybym mogła cofnąć czas, zrobiłabym to samo. Zrobiłabym wszystko co w mojej mocy, żeby wycisnąć z mojego ciała więcej życia. O życie warto walczyć – Regina Brett

***

Kochani! Wielu z Was oczekiwało tego artykułu, ale nie spodziewałam się, że jego objętość będzie aż tak potężna. Nie potrafię nie przykładać się do projektów, w które wkładam serce, dlatego nie będę redagować i skracać tego tekstu. Miałam jednak w zamyśle podzielenie się jeszcze kilkoma „zasadami”, więc jeśli tylko będziecie zainteresowani tą tematyką, dajcie mi znać, a pojawi się część druga! :)

Niezależnie od tego, jak wiele osób to przeczyta, mam nadzieję, że pomoże choć jednej. Jeśli tak się stanie, było warto, a ja będę najszczęśliwsza na świecie!

Ściskam Was mocno!

15:31

Mam prawo i nie zawaham się go użyć

Nie zliczę na palcach dwóch dłoni ile razy w swoim życiu usłyszałam legendy o najlepszym czasie w życiu każdego człowieka. Od cioć, od wujków, od starszych kolegów i przypadkowych nieznajomych. „W liceum poznasz przyjaciół na całe życie!”, „Prawdziwego życia zasmakujesz dopiero na studiach!”, „Najlepsze czasy dopiero przed Tobą!”, „Najlepsze czasy już dawno za Tobą!”. Stoję i milczę, a w głowie mi huczy - czy mogę zadecydować za siebie?

Zawsze buntowałam się na zastany porządek rzeczy. Nie jestem przychylna idei życia według schematu. Wszelkie dziwaczne stwierdzenia pokroju „powinnaś, już czas, w twoim wieku” działają na mnie jak płachta na byka. Drażni mnie myśl, że utarte społecznie przekonania miałyby się stać dyktatorem mojego życia, układać je według chronologicznej kolejności, tylko dlatego, że ktoś tak kiedyś przeżył swoje życie. „Bo tak robią wszyscy” to chyba najtragiczniejszy argument w dziejach całego świata. Jeśli wciąż załatwialibyśmy spory międzynarodowe za pomocą dzidy i miecza, „bo tak wszyscy kiedyś radzili sobie z nieporozumieniami”, raczej nie żyli byśmy „długo i szczęśliwie”. Dlaczego więc myślimy, że z całą pewnością odnajdziemy nasze „długo i szczęśliwie” na ścieżce, którą ktoś wcześniej wydeptał?

W życiu młodego człowieka jest dużo presji związanej z dobrym przeżyciem swoich „najlepszych lat”. Wszyscy jesteśmy pochłonięci wizją przeżywania życia na poszczególnych etapach, nie w jego całej okazałości. Jeśli nie przeżyjesz swojej pierwszej miłości w liceum, zaczynasz czuć, że coś z Tobą nie tak. Jeśli w szkole średniej nie wytworzyłeś wokół siebie dużej grupy znajomych, czujesz się samotny. Jeśli nie uczestniczysz w określonej liczbie klubowych imprez w czasach studenckich, odczuwasz, że coś Cię omija. Czasem spróbujesz tych rzeczy tylko po to, by odnieść wrażenie, że się w nich nie odnajdujesz. Czasem znajdziesz w nich coś przyjemnego, ale odkryjesz, że nie są w stanie dać Ci pełni szczęścia. Niektóre w Twoim życiu w ogóle się nie wydarzyły, nawet jeśli bardzo ich pragnąłeś. A kiedy się zastanowisz, nagle czujesz, że wszyscy przeżywają swoje życie właściwie – tylko Ty utknąłeś tu, gdzie nie powinieneś być.

Może dlatego tak bardzo nie lubiłam szkoły średniej? Przeważnie brnęłam przez właściwe etapy, ale nie odnajdywałam w nich siebie. Zawsze czułam, że coś robię niewłaściwie. Skoro nie czerpię satysfakcji z czegoś, co inni uważają za najlepsze lata mojego życia, to znaczy, że błąd leży po mojej stronie. I ewidentnie nie wiedziałam, jak ten błąd naprawić.

Przesuwając się kilka lat w przyszłość, dziś uśmiecham się prawie każdego dnia. I nie uważam, by istniał limit na najlepsze lata mojego życia. Tak bardzo zmęczyłam się szukaniem winy w sobie, że przestałam traktować siebie samą jako źródło problemu. Nigdy nim nie byłam. Wszystko, co sprawiało, że przez tyle lat czułam się niekomfortowo w mojej własnej skórze i życiu, które prowadziłam, wynikało z mojej nieświadomości tego, kim naprawdę jestem. Nigdy nie dawałam sobie prawa do tego, by stworzyć swoją własną definicję życia. A miałam je przez cały ten czas.

Dziś, kiedy potrafię zaakceptować to, kim jestem i wiem dokładnie, jak pragnę prowadzić swoje życie, widzę jak bardzo krzywdzące były dla mnie przekazywane mi stereotypy. Nie ma możliwości, by młoda osoba poczuła się pewnie we własnej skórze, jeśli z góry narzucamy jej ramy, w których powinna się odnaleźć.

Czemu chcemy podążać utartymi ścieżkami? Czemu dokonanie świadomego i samodzielnego wyboru zastępujemy przekazanymi nam stereotypami? Jest wiele rzeczy w dzisiejszym świecie, które próbują przekonać nas do myśli, że są w stanie dać nam szczęście. Czasem jednak to największe oczywistości okazują się największym zawodem. Możesz podążyć za tłumem i trafić w miejsce, w które, jak Ci się wydawało, chciałeś trafić i zajść tam tylko po to, by przekonać się, że nie ma tam nic dla Ciebie. Miejsce, do którego dotarłeś, jest puste. Brak w nim radości, brak euforii, brak satysfakcji. Po prostu tu nie należysz. Tracisz czas na dążenie do celu, który w ostateczności może okazać się miejscem dla kogoś innego.

Czas chyba zaapelować o większą uważność na samych siebie. Każdego dnia przypominać sobie, że każdy z nas ma prawo dokonywać własnych wyborów w każdej sytuacji, niezależnie od oczekiwań i wyobrażeń reszty świata. Każdy z nas zasługuje na to, by przejść przez życie na własnych warunkach. Wolność wyboru to nasze prawo. Nie powinniśmy wahać się ani przez chwilę, by w końcu go użyć.

Jak szukać uśmiechu w codzienności?

Mam prawo i nie zawaham się go użyć

WSPOMÓŻ KASISI

Autorka

Obserwatorzy

Popular Posts

Labels

Archiwum bloga

Flickr Images