Kiedy byłam dzieckiem, panicznie bałam się wyrażać własne zdanie. Czasem nie lubiłam koleżanki z domu obok, ale bawiłam się z nią, jeśli inne dzieci także się z nią bawiły. Raczej nie przepadałam za horrorami, ale nie zgłaszałam sprzeciwu, jeśli komuś innemu podobał się taki rodzaj filmu. Czasem ktoś sprawił mi przykrość, ale bałam się okazać, że mnie to dotknęło – nie chciałam ranić uczuć innej osoby, nawet jeśli moje własne zostały niewłaściwie potraktowane. Nie lubiłam tortu na urodzinach kolegi, ale zawsze zjadałam go do końca. I jeśli ktoś chciał, żebym coś zrobiła, robiłam to.  

Może wynikało to z mojego niskiego poczucia wartości, które bardzo doskwierało mi w dzieciństwie, może było to konsekwencją mojej wrodzonej nieśmiałości.  Wiem tylko, że niewygodnie nosiło mi się przy sobie tę cechę. W pewnym momencie mojego życia czułam, jakby ten sam życiorys wiodły dwie różne osoby – „ja – wygodne dla innych i przez nich stworzone” oraz „ ja – tak po prostu” -, zawsze ścierając się ze sobą, zawsze się drażniąc i działając sobie na nerwy, bo jedno nie potrafiło zrozumieć drugiego i zawsze stało w opozycji do tego, co inne czyniło.  

Cieszę się, że moment, w którym znajduje się teraz jest tym, który przeżywam uczciwie, nie dyskutując więcej ze swoim sumieniem. Rozkoszuję się w byciu sobą i życie nigdy nie smakowało mi lepiej. Lubię swoje głupie żarty, cięty język i to, że dużo myślę. Lubię uśmiechać się do nieba i słuchać jazzu o poranku, popijając kawę i zapisując coś w notesie. Teraz lubię nawet śmiać się przez łzy, kiedy nie do końca wiem, co mnie tak smuci. Dobrze mi z tym, że umiem dostrzec, gdy robię coś złego i że nauczyłam się przepraszać. Nigdy nie byłam pełniejsza pokory, ale nigdy nie byłam też bardziej pewna że to, co robię jest dobre. Lubię doceniać siebie.

Bo widzicie, żyjemy w świecie, który uczy nas tabliczki mnożenia i tablicy Mendelejewa, ale nie pokazuje nam jak kochać siebie i jak delektować się własną niezwykłością; nie uczy ani pokory, ani wiary w siebie. Jedyną rzeczą jaką wyniosłam ze szkoły to przekonanie, że zawsze będzie ktoś lepszy ode mnie i że jeśli mój punkt widzenia odbiega od utartego schematu, rozmija się ze światopoglądem rówieśników oraz nauczycieli, to nie jest to spojrzenie właściwe.

Nigdy nie chciałabym stwierdzić, że świat jest zły, a społeczeństwo całkowicie zepsute. Oceniając je tak negatywnie jedynie włączyłabym się do jego kręgu, bo nikt nigdy nie dał mi prawa, by uznać  moje stanowisko za nieomylne. Dostrzegam dużo złego, szczególnie w ostatnich latach, ale przekonuję się też, że wciąż chodzą po tym świecie ludzie, którym moralnie nie dorastam do pięt. Jest w nas jednak coś zdeprawowanego, po prostu popsutego. Nie wiem kto i kiedy dał nam licencję na ocenianie innych, ale coś w hierarchii moralnej trochę mu się poprzestawiało i zostawił nas z całym tym balastem i zgniłą etyką. Nieomylną opinię względem drugiej osoby może wydać tylko ten, kto sam jest nieomylny. My wciąż jednak, pewni swoich racji, wydajemy kilkadziesiąt osądów dziennie, wyrzucając je z siebie jak z automatu.

Z wydawaną oceną wiąże się opinia, która powstaje wśród większości i nieformalnie zobowiązuje nas do tego, by się jej podporządkować. Jakimś cudem garstka omylnych ludzi stwierdziła, że tak teraz jest właściwie i inni też tak teraz powinni postępować i myśleć. Nie wszystko jest jednak tak czarno-białe. Życie jest bajecznie kolorowe i to prawdziwe marnotrawstwo skupiać się tylko na podstawowych barwach. Jesteśmy tak uzależnieni od opinii innych, że czasem życie staje się duszące. A chyba nie ma nic gorszego niż żyć z poczuciem, że cudze wymagania krępują nam możliwość poruszania się tak, jak chcemy.

         Jeśli o mnie chodzi, ja w końcu czuję się gotowa do tego, by przeżyć moje życie w każdym kolorze, w każdej możliwej barwie i tak, jak tego pragnę; jak uważam, że żyje się poprawnie. Zaprzyjaźniłam się z własnym sumieniem i naprawdę mi tak dobrze. Czasem  zdarzają się zgrzyty moralne i drobne lęki, ale póki umiem cieszyć się czymś tak przyziemnym jak świecące słońce, wiem, że mam się dobrze. Może nie przez wszystkich, których spotkam na swojej drodze, zostanę zrozumiana, ale nie byłoby ze mnie pożytku tam, gdzie nie mogłabym wyłożyć swojego serca i szczerze przyznać, że takie jest naprawdę. A może, w ostatecznym rozrachunku, przydam się komuś taka, jaka jestem.

Nikt nie żyje po to, by cicho poddawać się wymaganiom innych. Czasem po prostu trzeba przestać się bać i zrobić krok w nieznaną, ale zaskakująco dobrze rokującą na przyszłość stronę. Nie tworzyć wymarzonych wizji, ale po prostu zacząć nimi żyć. I choćby było ciężko, nie dać się uciszyć, tylko dlatego, że czyjaś „prawda” krzyczy głośniej.   

Wiem, że znów nie było mnie tu całe wieki, ale sesja wyjęła ze mnie ostatnie oznaki życia i musiałam dać sobie trochę czasu na odpoczynek. Powracam jednak z nowym tekstem i nadzieją, że o mnie nie zapomnieliście a tekst przypadnie Wam do gustu. Dajcie mi znać co sądzicie! :)