Styczeń. Głowy pełne marzeń i zapału do zmian. Szerokie uśmiechy pełne nadziei i… zaraz, zaraz. Sesja?!

Przez większość mojego czasu rozpoczynam poranek od złapania się za głowę i rozmysłu nad tym, w co najpierw powinnam  włożyć ręce. Zawsze gdzieś dużo pracy, nauki, codziennych obowiązków. Sesja jest szczególnym czasem – każda sekunda jest na wagę złota, a mój wolny czas z absolutnego minimum spada jakimś cudem na poziom zera bezwzględnego. Taki już urok studenckiego życia – oprócz masy wspaniałych doświadczeń i nowej wiedzy spada na ciebie rzeka obowiązków, dzięki której musisz sprostać prawdziwej szkole przetrwania. Razem z nami, nasz organizm, z którego dobra często rezygnujemy na rzeczy wyższych „priorytetów”. Brak snu, zła dieta i niesprzyjające samopoczucie. Brzmi znajomo?

                Co zrobić, żeby nie zwariować? Jak pogodzić dążenie do celu i dbałość o swoje zdrowie, kiedy wokół dużo się dzieje? Dzięki współpracy z firmą Cateromarket miałam szansę na przeanalizowanie tego tematu.

Dostarczaj swojemu organizmowi niezbędnego paliwa do pracy

To punkt, z którym najbardziej się zmagam. Kiedy moje życie zaczyna przypominać maraton, ciężko mi zadbać o zdrowe żywienie. Z braku czasu na przygotowanie czegoś pożywnego zapycham się produktami kupionymi na wynos lub zapominam jeść wcale, kiedy mój organizm jest w fazie intensywnej pracy i nie myśli o niczym innym, poza zapamiętywaniem materiału.

Z pomocą i nowym, ciekawym rozwiązaniem przyszedł mi Cateromarket, czyli firma zajmująca się porównywaniem dostępnych na rynku polskim cateringów. A uwierzcie mi, że trochę tych firm jest. Tylko w samej stolicy jest ich prawie 150. Dieta pudełkowa zawsze mnie ciekawiła, ale nigdy do końca nie wiedziałam od czego zacząć, by taki catering odpowiednio sobie dobrać. Dzięki Cateromarket miałam okazję przetestować jeden z warszawskich cateringów i przyznam szczerze… Urzekł mnie ten pomysł! Deska ratunkowa dla mojego głodnego żołądka i niezawodne odciążenie w sytuacji, w której nie masz czasu nawet na to, żeby spokojnie wypić herbatę.

Najbardziej w cateringu spodobała mi się jego różnorodność. Od samego początku diety pudełkowe kojarzyły mi się z dietami odchudzającymi, ale już po pierwszych odwiedzinach na stronie Cateromarketu poskromiłam moje oskarżenia i zmieniłam zdanie. Swoja dietę pudełkową możecie dostosować do Waszych potrzeb niemal pod każdy względem. Zaczynając od wyboru odpowiedniej kaloryczności, a na specyfice diety kończąc. Znajdzie się coś nie tylko dla tych, którzy próbują zrzucić zbędne kilogramy, ale też – i przede wszystkim – dla tych, którzy chcą zadbać o swoje zdrowie i jakość spożywanych produktów. Wśród ofert proponowanych na stronie Cateromarketu znajdziecie też opcje wegańskie, bezglutenowe, detoks, a także coś dla sportowców. Oprócz tego możecie poszukać dla siebie standardowej oferty oraz czegoś o zdrowotnych właściwościach – znajdzie się coś bez laktozy, dla diabetyków, a nawet diety antycholesterolowe! 

Cateromarket funkcjonuje jako porównywarka cateringów z obszaru całej Polski, więc jeśli macie jakiekolwiek wątpliwości co do rodzaju cateringu, którego chcecie spróbować, Cateromarket pomoże Wam nie tylko porównać wszystkie firmy cateringowe z obszaru Polski, ale także wskaże ich ocenę i porównanie cen. Wystarczy, że wejdziecie na stronę cateromarket.pl i znajdziecie coś odpowiedniego dla siebie :)

Dbaj o sen

To mogę powtarzać bez znudzenia, bo doskonale wiem, jakie skutki wywołuje jego brak. Jeśli chcecie zapobiec dekoncentracji i skupić się na Waszej liście zadań, większą efektywność osiągnięcie gdy Wasz organizm będzie w dobrej formie po przespanej nocy.

A jeśli macie problemy ze snem…

Mam kilka sposobów na to, jak temu zapobiec. Ja przede wszystkim zawsze staram się pozostawić sobie godzinę wolną od social media i elektroniczości, zanim zdecyduję się pójść spać. Wiem, że nie zawsze jest to możliwe, ale zdecydowanie pomaga w wyciszeniu i przygotowaniu organizmu do snu. Jednym z moim ulubionych sposobów są także parzone zioła. Uwielbiam pić melisę lub miętę przed snem – bardzo mnie relaksują i wzmagają… ziewanie ;) Możecie też znaleźć relaksującą muzykę (znajdziecie masę playlist na Spotify!), idealnych na wyciszenie się przed snem.

Godzina czasu dla siebie

To jedna z najważniejszych rzeczy, które pomagają mi nie poddać się w połowie drogi, gdy zmęczenie bierze górę. To czas, w którym zbieram siły i odpoczywam. Łapię trochę inspiracji z dobrej książki, rozmawiam z przyjacielem, robię małe, wieczorne spa dla relaksu. To bardzo ważne, by w czasie, kiedy wszystko stoi na głowie, trzymać się ziemi chociaż jedną nogą i przypominać sobie, że ponad tym wszystkim, co ważne, jesteśmy tylko ludźmi. Jeśli nie damy sobie szansy na osadzenie się w chwili, bardzo łatwo wyzwolić w sobie złe nawyki (jak np. pracoholizm) lub dać się pokonać zrezygnowaniu.

Rozruszaj się

Jeśli w nawale pracy, szczególnie tej biurkowej, większość czasu spędzasz w pozycji siedzącej, rób krótkie przerwy na odrobinę ruchu. Wstań z krzesła i porozciągaj się, pójdź na spacer, zrób krótką serię jogi. Dbajmy o kręgosłupy, to ogromnie ważne!

I przede wszystkim…

Nic za wszelką cenę. Jeśli coś Was przerasta i nie jesteście w stanie temu sprostać, dajcie sobie trochę wybaczenia. Większość rzeczy da się naprawić, a test zawsze można napisać drugi raz. Obowiązki są ważne, ale warto pamiętać, że każdemu z nas może się czasem powinąć noga. Czasem po prostu trzeba spróbować za drugim razem :)

Macie jakieś swoje sposoby na opanowanie szaleństwa? :) 

                Ostatnio przeczytałam w czeluści Internetu piękne słowa od Pauliny Ostrowskiej (Instagram @mrsostrovia). Każdy z nas ma taki świat, jaki widzą jego oczy. Trafiły do mnie, okupując moje myśli przez całą końcówkę grudnia i cóż – nie chciałabym, by zniknęły.

                Widzę świat na swój własny sposób. Może trochę bardziej ubrany w dobro, niż to w rzeczywistości jest. Nie każdy to rozumie i czasem zmusza mnie to do refleksji nad tym, czy rzeczywiście świadomie wybrałam taki sposób życia, czy podświadomie wypieram informacje o otaczającym mnie źle. Nigdy nie ośmielę się powiedzieć, że go nie ma – nie. Nie, kiedy ulicę dalej mąż wraca pijany do domu i zamęcza swoją żonę i dzieci pijackimi urojeniami. Nie, kiedy w Syrii codziennie giną niewinni ludzie w imię czyichś chorych idei. Ale czy rzeczywiście muszę je widzieć wszędzie? Czy powinno przyćmić mi radość z tego, co (bez zastosowania żadnych reguł sprawiedliwości) zostało mi dane? Czy skupienie mojej uwagi na złu i przeklinanie tych, którzy pozwolili swoje uległe umysły opętać nieludzką ideologią i tych, którzy stojąc u władzy, nie potrafią tego zmienić, uczyni ten świat lepszym? Czy jeśli się śmiertelnie obrażę na świat za to, że jest taki zły, to się w końcu zreflektuje i zacznie działać poprawnie?

                Kiedy byłam mała, zapatrzyłam się w mojej ulubionej księgarni na grubszy ode mnie zbiór baśni i ubłagałam ciocię, żeby kupiła mi go w prezencie. Na pięknie zilustrowanych stronnicach tomu, które przeczytałam z mniejszym zapałem, niżbym chciała się teraz przed Wami pochwalić, kryły się historie, które przenikały przez dziecięcą wyobraźnię od pokoleń, by pozostawić po sobie morały, powracające do nas raz po raz, gdy najmniej się tego spodziewamy. Pamiętam straszną opowieść braci Grimm o Rumpelstiltskin, o zamkniętej w wierzy roszpunce, o tym jak złego Popiela myszy zjadły. Dziś najbardziej w bajkach cenię to, że obecności zła nigdy przed nami nie ukrywały. Po dziś dzień budują wokół niego całą historię. Zło tam zawsze było, ale obok niego trwało silne przekonanie o tym, że nadzieja jest konieczna; że marzenia nie mają granic i że jeśli wierzysz w coś dobrego, to w końcu to dobro zaowocuje szczęśliwym zakończeniem.

                Dziś baśnie wydają się tylko mglistym wspomnieniem dzieciństwa, a ja zastanawiam się czemu daliśmy dorosłości wydrzeć nam z serca to, co w nich najwspanialsze – że bez nadziei człowiek po prostu nie funkcjonuje poprawnie; że bez celu, wiary w to, że może być lepiej, człowiek staje się martwą kukiełką, rzucaną na wszystkie strony świata przez okoliczności na które nie ma wpływu. Strasznie nie chciałabym skończyć jak taka kukiełka. Ja, i mówię to z pełnym przekonaniem, chcę wierzyć w  świat, który mimo zła, ma w sobie też całą gamę dobra. Dobra pochodzącego od ciepłych i współczujących serc ludzkich, dobra widocznego w naturze i muzyce, dobra w cudownych zbiegach okoliczności, które łączą ludzi na całe życie. Całego kufra wypełnionego uśmiechami, który po prostu trzeba dostrzec i docenić jak najmocniej się da. Żeby tego dobra nie uleciała już ani kropla więcej.

                Kiedy myślę o tej wierze w dobro, myślę sobie jak wiele idzie za tym niewypowiedzianych nadziei i chęci zmian, które zaczynają kiełkować gdzieś w sercu pojmującym, że chce ten świat zostawić lepszym, niż jest. Jak wiele dobra tłumi się lękiem przed złem, pielęgnowanym przez ostatnie pokolenia.  Bardzo staramy się wszyscy przekonać  siebie, że dobrocią niewiele zdziałamy. Wierzymy, że jeśli coś ma się zmienić, to stanie się tak tylko wtedy, gdy od tego zła się odgrodzimy – obronimy się, zbudujemy mury i zakryjemy uszy przed kolejną falą nieszczęścia wywołanego z przewrotności natury i ludzkiej brutalności. Pozwolimy sobie uwierzyć, że to jak żyjemy w naszym małym świecie nie ma wpływu na świat, który należy do nas wszystkich. Usprawiedliwimy swoją złość i oziębłość strachem i niebezpieczeństwem, zgodzimy się na polityczne zmiany, które odgrodzą nas od potencjalnych zagrożeń i uznamy, że jeżeli nam ciepło i wygodnie, sprawa jest zamknięta.

                Czy zmieniamy świat z obawy przed nim, czy z wiary, że wciąż istnieje w nim coś, o co warto walczyć? Efekt naszego działania będzie diametralnie różny w zależności od motywu, którym zdecydujemy się kierować. I choć nie mówię, że prewencja jest czymś złym, że racjonalne działania zmierzające do zapewnienia bezpieczeństwa społeczeństwu, ale też samemu sobie, nie mają żadnego sensu – wciąż jednak chciałabym widzieć wyciągnięte dłonie, które są gotowe pomagać, uszy, które są gotowe słuchać, usta, które są przygotowane do tego, by rozmawiać i oczy, które potrafią dostrzec coś, co wciąż jest warte nadziei. Brakuje mi ich. Czy nie lepiej, zamiast obrzucania się pustymi obelgami i zlodowaciałymi spojrzeniami, porozmawiać? Spróbować zrozumieć, a jeśli się nie uda, zaakceptować, że się różnimy, ale będziemy traktować siebie jak ludzi, bo jesteśmy równi a nikt Tobie, ani mi nie dał monopolu  na podejmowanie decyzji, który z nas jest lepszy. I pomimo tych trudności, dostrzegać świat, który ma w sobie jeszcze bardzo dużo piękna, o które warto walczyć.

                Każdy z nas ma taki świat, jaki widzą jego oczy – a nasz świat często barwi świat innych ludzi tymi samymi kolorami. Głęboko w to wierzę i może z tego powodu warto zacząć dbać o to, jak dla nas ten  świat wygląda. Zastanowić się, czy nie lepiej pielęgnować świat miłości i dobra, zamiast nakręcać machinę nienawiści i wzajemnych oskarżeń. Może warto stanąć na przekór i żyć trochę łagodniej? Bo jeśli miłość i odrobina dobroci nie zdoła nas uratować, to już nie wiem co może.