Od marzycielskiej, acz wymagającej głowy się nie ucieknie. Na metrykę wskakuje 20+ i choć porywa cię spirala dorosłości, do której w końcu trzeba dojrzeć, w duszy ciągle tupie ci dziecko, które miało wobec ciebie wielkie oczekiwania. Tak śmiało marzyło, że wszystko wydawało się do osiągnięcia. Dziś ciebie, dorosłą, przywraca do porządku.

Tup, tup, tup. Miałaś podbijać świat.

Tup, tup, tup. Miałaś być nieustraszona.

Tup, tup, tup. Chciałaś…

Tup, tup, tup. Obiecałaś…

Tup, tup!

Dziecko lat 90. Ukształtowane w dobie transformacji ustrojowej, przyzwyczajone do wolności od dnia pierwszego żywota swego. Roszczeniowe. Zachłanne. Posiadające marzenia niebanalne. Jak dwadzieścia lalek Barbie. Tornister jak u Zosi, cały odblaskowo różowy; koniecznie ten, nie inny. Księcia jak z Kopciuszka, choć rówieśnicy jeszcze ble, ble. Psa i kota, i chomika. I to przekonanie, że na drodze do dziecinnych marzeń nic nie stanie; że dorosły ty nic w przyszłości nie spartoli, bo ograniczenia nie istnieją - od dziś marzy się śmiało.

Tymczasem numer identyfikacji personalnej na zawsze przy Tobie pozostaje, z roku na rok w dorosłość pędząc nieubłaganie. W przyszłość nauczyłaś się podążać krokiem szybkim, automatycznym, narzuconym – za edukacją, za rozwojem, za „powinnaś”, „bo inni” i „tak przystoi”. Do świadomości raz po raz docierają slogany o nieprzemijającej młodości, o inności i świetności nowego wieku, który nikomu nie odmawia postawienia siebie na pierwszym miejscu. Dużo mówi się o wolności, choć czasem wydaje ci się, że ten chaos oczekiwań i wiecznego niezaspokojenia już bardziej nie mógłby cię krępować. Automatyczność celów jakoś ci nie leży. No i ta przewlekłość… że też musisz tak w nieskończoność przekładać pragnienie realizacji tego, co od dnia pierwszego zdawało się być dla ciebie najważniejsze.

Boże, znowu ten hałas.

Tup, tup.

Tup, tup, tup!!!

Tobie nadal się zdaje, że po 20+ już wszystko powinno być zrealizowane! A plany wysnute z dziecinnej naiwności, czasem suną za tobą cieniem i oskarżają. Czemu?

Bo chyba nigdy nie przewidziałaś, że wchodząc w dorosłość, można się po prostu obawiać. Obawiać się tego, że dopiero się siebie poznaje; że w ogarniającym cię wymogu dorosłości wciąż czujesz się nie po swojemu. Niepewność przynoszą chwile, które wciąż cię zaskakują i są czymś nowym, zupełnie nieznanym. Pragnienie dopasowania czasem powoduje zagubienie i każe ci kwestionować siebie. A ten tytaniczny dorosły, wykreowany w twojej dziecięcej wizji, bardzo chciałby pozostać przy tamtym tobie. Rozkoszować się twoją naiwnością i metryką, w której „niepełnoletnim alkoholu nie sprzedajemy” wciąż było aktualne. Pohuśtać się z tobą na oponie przywieszonej do gałęzi na mizernej linie. Zaufać w pełni, że ktoś się o ciebie zatroszczy w każdym aspekcie; że możesz nabroić, marudzić i się nie zgadzać, ale i tak spotkasz się z miłością.   

Potrzeba posiadania swojego buforu bezpieczeństwa jest ludzka i nigdy się z niej nie wyrasta. To przestrzeń na oddech, na danie sobie nadziei na to, że kubek świeżo zmielonej kawy o poranku i dłoń ściskająca z czułością naszą to autentycznie wszystko, czego potrzebujemy do szczęścia. Miejsce na odrobinę minimum w świecie ultra-wszystko. Na autentyczność i kilka łez z wyczerpania, które tylko tutaj przynależą, bo właśnie tutaj jest bezpiecznie i jakoś bardziej ludzko. W końcu, to miejsce na spotkanie z samym sobą. Rozmowę z dziecięcym i nastoletnim ja oraz odszukanie nici porozumienia, która zagubiła się gdzieś w kącie. Przy dobrych wiatrach, na zawarcie paktu z tym wszystkim, co we mnie krzyczy i przypieczętowanie go słowami: Dobrze, nie zapomnę, że tego właśnie zawsze pragnęłam, ale potrzebuję więcej czasu, bo jest mi ciężko.

Na przekór dziś popularnym sloganom o konieczności przekraczania swoich granic i życia ponad nimi, ja tę swoją strefę komfortu kocham bez opamiętania. Nie dlatego, że boję się zmian (bo przecież każdy z nas wie, że aby cokolwiek w życiu osiągnąć, trzeba się z niej ruszyć; a już na pewno nie pozwolić, by stała się naszym więzieniem), ale dlatego, że lubię do niej wracać, kiedy czuję się wyczerpana i niezrozumiana. Kiedy moja wrażliwość nie godzi się ze światem, tu właśnie zbieram siły. Szukam siebie na nowo. Wyciszam krzyczący, konsumpcyjny świat i zdumiewam się tym, jak wiele moich pragnień wcale nie jest moje, lecz wykreowane, zasłyszane, przyswojone z powinności bycia „na czasie”.

Mam wrażenie, że dziś bardzo boimy się tego bezpieczeństwa. Nie akceptujemy tego, że go potrzebujemy. Uważamy go za słabość, która może przekreślić nasze plany na przyszłość. Szczególnie, gdy stoimy u progu dorosłości i decyzji, które ukształtują nasze życie (i które czasem po raz pierwszy musimy podjąć sami). Dajemy się obezwładnić depresji, nerwicom, alkoholizmowi i wszelkim chorobom cywilizacyjnym bardziej, niż kiedykolwiek. To wysoka cena za to, co nazywamy dziś „wolnością” i „sukcesem”.

Bezpieczeństwo to naprawdę sfera rozwojowa, jeśli sprężymy je z ciężką pracą i dobrym planem. Powszechnie wiadomo, że dzieci najlepiej rozwijają się we wspierającym, kochającym otoczeniu. Mają lepsze wyniki w nauce i większą pewność siebie. Dlaczego więc w dorosłości odbieramy sobie prawo do tego, czego instynktownie potrzebujemy od zawsze? Czemu nagle pragnienie czegoś tak naturalnego staje się dla nas czymś wstydliwym?

Od kiedy wkroczyłam w świat 20+ pojawiło się w moim życiu sporo nieznanego wcześniej lęku. Takiego, który czujesz na pierwszym wykładzie tuż po przekroczeniu uczelnianych progów i za cholerę nie wiesz, czy zdołasz to wszystko pojąć i sobie z tym wszystkim poradzić. Do niedawna myślałam nawet, że jestem w tym odosobniona, ale coraz częściej przekonuję się, że to norma, szczególnie wśród nas, mocno wrażliwych i odczuwających wszystko naprawdę głęboko. A w kwestii realizacji swoich celów i dbania o swoją przyszłość, coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że dobry, życiowy strateg dba także o to, by nie zabrakło mu paliwa do tego, by podbijać świat.

W Barcelonie zdążyłam zakochać się już kilka lat przed tym, gdy kupiłam bilet lotniczy do tego słonecznego miasta. Mroczna, pełna tajemnic Barcelona stała się obowiązkowym punktem na marzycielskiej mapie, kiedy po raz pierwszy zaczytałam się w historie przedstawione przez mojego ulubionego hiszpańskiego pisarza, Carlosa Ruiza Zafóna. I choć Zafón wyczarował przed moimi oczami Barcelonę powojenną i zmęczoną, a dziś jest to miejsce pełne życia i rozrywki, miasto wciąż za każdym rogiem skrywa za sobą nieodkryte tajemnice.

                Klimatu tego miasta nie da się opisać. Jest inne, niż cokolwiek, co do tej pory widziałam. Gotycka architektura miesza się z nowoczesnością, luksus miesza się z biedą, muzyka z ciszą, obecność turystów z własnym rytmem, którym żyją mieszkańcy. W powietrzu unoszą się zapachy kulinarnych perełek hiszpańskiej kuchni, a chaos na ulicach powoduje, że prawie nikt nie zwraca uwagi na czerwone światła. Przez cały czas miałam wrażenie, że w Barcelonie każdy znajdzie dla siebie miejsce.

                Jednym z pierwszych miejsc, które udało mi się odwiedzić w tym katalońskim mieście, była dzielnica El Raval. To bardzo zaludniona, średniowieczna dzielnica Barcelony, która jeszcze kilka lat temu nie cieszyła się zbyt dobrą sławą. El Raval był tym miejscem miasta, w którym handel narkotykami i prostytucja rozkwitały w najlepsze. Dziś dzielnica broni się nowymi inwestycjami i kwitnącym życiem nocnym.

                Spacerując po El Raval miałam wrażenie, że przeniosłam się w czasie i w miejscu. To dzielnica zaludniona przez imigrantów, szczególnie pochodzenia arabskiego. Sama nazwa zresztą, raval, pochodzi z arabskiego i oznacza po prostu dzielnicę. Wysokie zabudowanie, wąskie uliczki, małe sklepy z zagranicznymi szyldami i sprzedawcy wyglądający zza sklepowych drzwi, to obraz El Raval, który zapamiętałam. Niepowtarzalny, lekko tajemniczy klimat, który warto odkryć powolnym spacerem. Wieczorami, kierując się do Centrum, wybierałam jednak inną drogę, niż idącą przez El Raval. Po zmroku, przynajmniej we mnie, to miejsce wciąż budziło niepokój.

Z El Raval wychodzi się prosto na La Rambla, najpopularniejszą i najbardziej zatłoczoną ulicę w całej Barcelonie.  Od rana do późnej nocy przechadzają się po niej masy ludzi, do późna czynne są stoiska z kwiatami i znajdujące się w bocznych uliczkach restauracje i kluby. W szczególności popularne są restauracje na Plaça Reial, otoczone pięknymi arkadami. Można tam zjeść dobre, ale drogie posiłki i napić się pysznego, hiszpańskiego wina Cava. Za dnia na La Rambla znajdziecie niezliczone ilości pamiątek, ulicznych artystów i (podobno, bo mnie to na szczęście nie spotkało) kieszonkowców.

                To jedno z tych miejsc, których urok ciężko dostrzec, będąc uwięzionym w kolejnej fali turystów, ale zdecydowanie punkt obowiązkowy, chociażby ze względu na targ, znajdujący się niemal przy samym porcie.

                Mercat de la Boqueria, znajdujący się na La Rambla 91, sprawił, że moje kubki smakowe oszalały. Kuchnia to dla mnie niesamowicie ważny aspekt każdej podróży. Uważam, że lokalnych mieszkańców i ich temperament naprawdę można odkryć między innymi dzięki kosztowaniu lokalnych przysmaków. Poza tym, uwielbiam świeżość, naturalność i kolory. A tego w Mercat de la Boqueria nigdy nie może zabraknąć.

                Przechadzając się alejkami targu, nie sposób nie zakochać się w kolorach i zapachach, które otulają nas z każdej strony. Świeże owoce, gotowe potrawy w małych knajpach, mięsa, owoce morza, przyprawy z każdej części świata i koktajle przygotowywane na miejscu. Nawet tłum turystów, z którym dzielimy to doświadczenie, nie wydaje się być aż tak uciążliwy.

                Wiele osób narzeka na ceny, ale uważam, że jakoś produktów całkowicie broni to miejsce. Smaki po prostu przenoszą nas w inny świat. Na targu można znaleźć też wiele ciekawych alternatyw na obiady lub lunche. Zamiast czekać w kolejkach na drogie dania, możecie zabrać ze sobą owocowe napoje i sałatki, a danie zjeść z pięknym widokiem na Port de Barcelona. Wzdłuż Portu ciągnie się deptak, na którym znajdują się ławki, a jeśli macie trochę szczęścia, możecie schować się przed słońcem w cieniu rzucanym przez palmy.

                Jeśli już jesteśmy przy jedzeniu, muszę koniecznie polecić Wam miejsce, które oczarowało mnie całkowicie. BRUNCH & CAKE by the sea znajduje się po drodze na najpopularniejszą plażę Barcelony i stało się jednym z moich ulubionych miejsc, w których mogłam zjeść świeży i zdrowy obiad lub lunch. Piękny wystrój, kreatywne menu, organiczne produkty i malownicze połączenia na talerzu. Coś wspaniałego!

                Będąc w okolicy portu i La Rambla warto po prostu pospacerować po dzielnicy Ciutat Vella, pozagłębiać się w kręte uliczki i zgubić się w klimacie Barcelony. Poczuć zapachy i dźwięki miasta, usiąść w małej kawiarence, w której nie ma śladu turystów i poobserwować, sącząc hiszpańską kawę i zajadając się tapas. W Barcelonie najpiękniejsza jest codzienność. Pranie wywieszone za oknem mikroskopijnego mieszkania, wciśniętego w zabudowę małej kamiennicy. Pisarz, skupiony na tekście, siedzący obok Ciebie w kawiarni. Przekrzykujące się dzieci. Gotycki kościół za rogiem, o którym przeczytasz w hiszpańskich powieściach. Odgłos zmywanych naczyń w mieszkaniu nad kawiarnią.

Z La Rambla i Portu już rzut beretem na najpopularniejszą plażę Barcelony, La Barceloneta. Plaża jest piaszczysta i zatłoczona (choć znacznie mniej, niż się spodziewałam), więc jeśli macie więcej czasu, polecam wybierać plaże oddalone trochę na wschód od centrum miasta. Sama plaża jest pełna turystów i młodzieży, otaczają ją kluby i restauracje, ale można z niej podziwiać przepiękne widoki o każdej porze dnia i nocy.

Ja Barcelonetę umiłowałam najbardziej za późne wieczory nad brzegiem morza, kiedy w końcu można pooddychać trochę chłodniejszym powietrzem i nacieszyć się niezwykłością Barcelony po zmroku. 

Z Barceloną się jeszcze zobaczymy! Jak Wasze pierwsze wrażenia? :) 

Styczeń. Głowy pełne marzeń i zapału do zmian. Szerokie uśmiechy pełne nadziei i… zaraz, zaraz. Sesja?!

Przez większość mojego czasu rozpoczynam poranek od złapania się za głowę i rozmysłu nad tym, w co najpierw powinnam  włożyć ręce. Zawsze gdzieś dużo pracy, nauki, codziennych obowiązków. Sesja jest szczególnym czasem – każda sekunda jest na wagę złota, a mój wolny czas z absolutnego minimum spada jakimś cudem na poziom zera bezwzględnego. Taki już urok studenckiego życia – oprócz masy wspaniałych doświadczeń i nowej wiedzy spada na ciebie rzeka obowiązków, dzięki której musisz sprostać prawdziwej szkole przetrwania. Razem z nami, nasz organizm, z którego dobra często rezygnujemy na rzeczy wyższych „priorytetów”. Brak snu, zła dieta i niesprzyjające samopoczucie. Brzmi znajomo?

                Co zrobić, żeby nie zwariować? Jak pogodzić dążenie do celu i dbałość o swoje zdrowie, kiedy wokół dużo się dzieje? Dzięki współpracy z firmą Cateromarket miałam szansę na przeanalizowanie tego tematu.

Dostarczaj swojemu organizmowi niezbędnego paliwa do pracy

To punkt, z którym najbardziej się zmagam. Kiedy moje życie zaczyna przypominać maraton, ciężko mi zadbać o zdrowe żywienie. Z braku czasu na przygotowanie czegoś pożywnego zapycham się produktami kupionymi na wynos lub zapominam jeść wcale, kiedy mój organizm jest w fazie intensywnej pracy i nie myśli o niczym innym, poza zapamiętywaniem materiału.

Z pomocą i nowym, ciekawym rozwiązaniem przyszedł mi Cateromarket, czyli firma zajmująca się porównywaniem dostępnych na rynku polskim cateringów. A uwierzcie mi, że trochę tych firm jest. Tylko w samej stolicy jest ich prawie 150. Dieta pudełkowa zawsze mnie ciekawiła, ale nigdy do końca nie wiedziałam od czego zacząć, by taki catering odpowiednio sobie dobrać. Dzięki Cateromarket miałam okazję przetestować jeden z warszawskich cateringów i przyznam szczerze… Urzekł mnie ten pomysł! Deska ratunkowa dla mojego głodnego żołądka i niezawodne odciążenie w sytuacji, w której nie masz czasu nawet na to, żeby spokojnie wypić herbatę.

Najbardziej w cateringu spodobała mi się jego różnorodność. Od samego początku diety pudełkowe kojarzyły mi się z dietami odchudzającymi, ale już po pierwszych odwiedzinach na stronie Cateromarketu poskromiłam moje oskarżenia i zmieniłam zdanie. Swoja dietę pudełkową możecie dostosować do Waszych potrzeb niemal pod każdy względem. Zaczynając od wyboru odpowiedniej kaloryczności, a na specyfice diety kończąc. Znajdzie się coś nie tylko dla tych, którzy próbują zrzucić zbędne kilogramy, ale też – i przede wszystkim – dla tych, którzy chcą zadbać o swoje zdrowie i jakość spożywanych produktów. Wśród ofert proponowanych na stronie Cateromarketu znajdziecie też opcje wegańskie, bezglutenowe, detoks, a także coś dla sportowców. Oprócz tego możecie poszukać dla siebie standardowej oferty oraz czegoś o zdrowotnych właściwościach – znajdzie się coś bez laktozy, dla diabetyków, a nawet diety antycholesterolowe! 

Cateromarket funkcjonuje jako porównywarka cateringów z obszaru całej Polski, więc jeśli macie jakiekolwiek wątpliwości co do rodzaju cateringu, którego chcecie spróbować, Cateromarket pomoże Wam nie tylko porównać wszystkie firmy cateringowe z obszaru Polski, ale także wskaże ich ocenę i porównanie cen. Wystarczy, że wejdziecie na stronę cateromarket.pl i znajdziecie coś odpowiedniego dla siebie :)

Dbaj o sen

To mogę powtarzać bez znudzenia, bo doskonale wiem, jakie skutki wywołuje jego brak. Jeśli chcecie zapobiec dekoncentracji i skupić się na Waszej liście zadań, większą efektywność osiągnięcie gdy Wasz organizm będzie w dobrej formie po przespanej nocy.

A jeśli macie problemy ze snem…

Mam kilka sposobów na to, jak temu zapobiec. Ja przede wszystkim zawsze staram się pozostawić sobie godzinę wolną od social media i elektroniczości, zanim zdecyduję się pójść spać. Wiem, że nie zawsze jest to możliwe, ale zdecydowanie pomaga w wyciszeniu i przygotowaniu organizmu do snu. Jednym z moim ulubionych sposobów są także parzone zioła. Uwielbiam pić melisę lub miętę przed snem – bardzo mnie relaksują i wzmagają… ziewanie ;) Możecie też znaleźć relaksującą muzykę (znajdziecie masę playlist na Spotify!), idealnych na wyciszenie się przed snem.

Godzina czasu dla siebie

To jedna z najważniejszych rzeczy, które pomagają mi nie poddać się w połowie drogi, gdy zmęczenie bierze górę. To czas, w którym zbieram siły i odpoczywam. Łapię trochę inspiracji z dobrej książki, rozmawiam z przyjacielem, robię małe, wieczorne spa dla relaksu. To bardzo ważne, by w czasie, kiedy wszystko stoi na głowie, trzymać się ziemi chociaż jedną nogą i przypominać sobie, że ponad tym wszystkim, co ważne, jesteśmy tylko ludźmi. Jeśli nie damy sobie szansy na osadzenie się w chwili, bardzo łatwo wyzwolić w sobie złe nawyki (jak np. pracoholizm) lub dać się pokonać zrezygnowaniu.

Rozruszaj się

Jeśli w nawale pracy, szczególnie tej biurkowej, większość czasu spędzasz w pozycji siedzącej, rób krótkie przerwy na odrobinę ruchu. Wstań z krzesła i porozciągaj się, pójdź na spacer, zrób krótką serię jogi. Dbajmy o kręgosłupy, to ogromnie ważne!

I przede wszystkim…

Nic za wszelką cenę. Jeśli coś Was przerasta i nie jesteście w stanie temu sprostać, dajcie sobie trochę wybaczenia. Większość rzeczy da się naprawić, a test zawsze można napisać drugi raz. Obowiązki są ważne, ale warto pamiętać, że każdemu z nas może się czasem powinąć noga. Czasem po prostu trzeba spróbować za drugim razem :)

Macie jakieś swoje sposoby na opanowanie szaleństwa? :)