Mój problem z planowaniem wygląda nieco inaczej: planuję za dużo, myślę za dużo i obiecuję sobie za dużo. Nastawiam się na coś, a kiedy przychodzi czas na spełnienie moich zamiarów jestem już nimi znudzona i rezygnuję tylko po to, by zacząć planować coś nowego. Koło nie ma początku. Dlatego na pulpicie mam dziesiątki pierwszych rozdziałów moich amatorskich "powieści", których nigdy nie skończę i tylko ja jestem temu winna. Czasami uważam, że myślenie jednak boli. I to bardzo.

Pozdrawiam ciepło, dziękując za chwilę refleksji,

Sio

filizanki.blogspot.com

jaa mam tysiąc pomysłow na minute i chciałabym zrobić wszystko naraz a kończy się tak że nie zrobię połowy tego co chciałam, muszę się tego koniecznie oduczyć! świetnie piszesz, bardzo przyjemnie się czyta, przeglądnęłam wcześniejsze posty i zdjęcia jakie robisz są piękne, z przyjemnością obserwuje, pozdrawiam!

Jestem wstrząśnięta - opisałaś stan mojego ducha i wydobylas moje myśli... Dziekuje za ten wpis. Jest znakomity. Mam nad czym rozmyślać.

Dobry plan, to połowa sukcesu i tylko konsekwentnie sie go trzymać, sukces murowany. Cokolwiek to znaczy. Niestety u mnie różnie z tym bywa. Pozdrawiam

Planuję dużo, staram się wcześniej czy później wprowadzać w czyny plany, raczej się udaje :)
W poczekalni u lekarzy niestety od 3 lat spędzam bardzo dużo czasu i można się przyzwyczaić. Zawsze z mężem zabieramy książki, krzyżówki, tablety i spokojnie czekamy na mają kolej. początkowo myślałam o stracie czasu, ale po rozmowie z lekarzem wiem że to system zawodzi a nie sam lekarz :)

Ja chyba należę częściowo do obu tych grup. Codziennie przyglądam się ludziom i tak sobie myślę, że przecież każdy z nich, czy to w autobusie, na uczelni czy w sklepie ma marzenia, które pragnie zrealizować i najczęściej cały worek tych, które z wielu powodów odsunął na bok. Chyba każdy chce być zdrowy, kochany, bogaty, mieć pracę pozwalającą na samorealizację i inne, bardziej przyziemne przyjemności. Nie wiem czy ktoś myśli sobie "ok, spoko, będę przeciętny, właściwie to nie chcę podróżować ani poznawać inspirujących ludzi", a przecież tak nielicznym się udaje. Właśnie dlatego czasami nachodzą mnie te wszystkie obawy, o których piszesz. No ale halo! Musi mi się udać! Dlatego się uda!

Ściskam.

http://www.surrealbutnice.pl

Gdybyś zobaczyła moje zeszyty, notesy, organizery, kalendarze, to złapałbyś się za głowę. Albo są puste, bo mam je z zamiarem planowania, ale w końcu ich nie uzupełniam, albo są przepełnione wszystkim, co przyjdzie mi do głowy, a tak na prawdę może 1/3 z tego zostaje zrealizowana. U mnie jest to, że ja sobie za wiele wyobrażam i gdy później mi nie wychodzi tak, jak chciałam, to od razu się zniechęcam. Często też nie mogę się zmobilizować do działania i zmienienia czegoś w swoim życiu. Czasem mam tak, że nie skończę czegoś planować do końca, a z niecierpliwości już zaczynam to robić - taki spontan. Paradoksalnie, działanie z niedokończonego planu wychodzi mi lepiej, niż zaplanowane co do sekundy. Jestem maniaczką wyznaczania sobie godzin, ale później się buntuję, że nikt mnie w ramach czasowych zamknąć nie może ani nic narzucić, więc cały grafik dnia mi się rozwala. Jestem bardzo zmienna, ale też totalnie niezdecydowana.
Ale to się zmieni!
Zrobię sobie małą reklamę, zapowiedź, że chcę na moim blogu stworzyć tygodniowy cykl, jak zmienić swoje życie. Od poniedziałku do niedzieli codziennie będą się pojawiać posty, które mają na celu zmotywować czytelnika (posty będą różnorodne - od DIY do pogadanki, czyli wszystkie kategorie mojego bloga się pojawią). Mam już pomysł i zarys, ale teraz czas to dopieścić. Chciałabym wyrobić się z tym do kwietnia, by uporządkować swoje życie przed egzaminami. Takim planem, który mam już w głowie od października, a nadal nie mogę jakąś zacząć, jest ćwiczenie jogi. I mam zamiar właśnie w tym cyklu zacząć ćwiczyć, a co! Będzie mi bardzo miło, jeśli weźmiesz w nim udział - uwielbiam Twojego bloga i ciesze się, że widzę Cię powracającą na mojego bloga. Widzę, że mamy podobny problem i potrzebujemy bodźców, by zmienić swoje życie.
Napisałaś, że robisz wszystko szybko i najefektowniej gdy ktoś ma co do Ciebie duże nadzieje - no to wyobraź sobie, że ja w tym cyklu będę przy Tobie stać i pokładać wszelkie nadzieję, by coś się ruszyło :D.
Co do tych żab - gdyby jedna skoczyła, to i inne również. Najciężej zrobić pierwszy krok. Jednak dajmy na to, że nie my skoczymy pierwsi - czy warto za nią podążać? Ja bym chyba wolała wybrać sobie inny kierunek. Nie dlatego, że jestem niezależna :D. Dlatego, że lubię odkrywać nowe rzeczy, a nie lubię iść wydeptanymi, łatwymi ścieżkami. Wiem, że najwięcej satysfakcji będę mieć po rzeczach, do których dojdę sama, a po drodze spotkam się z wszelkimi trudnościami. Dostawanie wszystkiego za darmo nie daje takiej radości :).

Pozdrawiam,
dosmileyourself.blogspot.com

Chciałabym umieć planować, a raczej w pełni realizować swój plan :)

Mi planowanie dawało poczucie panowania nad życiem, wszystko sobie planowałam na x lat naprzód-studia, potem znajdę pracę, wyjdę za mąż, urodzę dzieci i będę pielić domek z ogródkiem. Plany swoje a życie swoje. Niespełnione wywoływały jedynie frustrację. Więc planuję mało, i w sumie lepiej mi z tym ;)

Świetny wpis kochana , dałaś mi coś do zrozumienia :)
Pozdrawiam !!!

A ja muszę się przyznać, że kiedyś miałam straszne problemy z organizacją i planowaniem czasu, ale odkąd od początku roku prowadzę sobie kalendarzyk, jestem w stanie wszystko sobie zaplanować i wykonać, więc ja jak najbardziej jestem za planowaniem ;)

I find it quite hard to realize all my expects and dreams!

I would be sooo happy if we will follow each other, if you like my blog too :)
xoxo Colli // tobeyoutiful

Jeśli chodzi o planowanie to przychodzi mi to strasznie trudno i zazwyczaj podchodzę do czegoś spontanicznie:)
http://xsomething-positivex.blogspot.com/

Jestem typem perfekcjonistki, i jeżeli choć jedna minuta pójdzie tak jak ja nie chcę, to już popadam w jakieś histerie etc. Muszę być w wszystkim najlepsza, spośród mojego otoczenia, i czasem stawiam sobie przypadkowo jakieś wyimagowane cele, ale nigdy ich nie zostawię i muszę dokonać tego. Mam bardzo rozległy charakter i chyba nie ma słów by go opisać.
Dla przykładu: nie znoszę siatkówki, ale kiedy ktoś mi powiedział, że nie potrafię grać, od tamtego czasu trenuję ile sił i wyciskam z siebie siódme poty, żeby tylko pojechać na zawody i pokazać tej osobie.
Jestem jak Spencer z PLL, swoją drogą, moja ulubiona postać: jest w niej tak wiele mnie! Nieznośna siostra [S. - Melissa.], "przyjaciółka", która rywalizuje z mną na każdym kroku [Courtney/Ali], perfekcjonistka do szaleństwa.
Nie przewiduję, że coś pójdzie nie po mojej myśli.. Marzę i planuję przez bardzo wiele czasu, no ale skoro coś nie wyjdzie, improwizuję i wracam do dalszych "punktów".
Mam za dużo na głowie, więc często zapominam, dlatego zapisuję od dzisiaj, to co ważne i obowiązkowe.
No ale nic, przez Ali złapałam deprechę!
Jak Alison może być jednocześnie tak zajebistą suką i tak boską postacią? :c
sage-servant1.blogspot.com

Tylko pozazdrościć organizacji :)

Faktycznie się zgrałyśmy:)
Mi w ogóle nasunęła się taka myśl, podczas czytania właśnie, że nieraz...lenistwo jest potrzebne. W sensie, człowiek nie może przecież stale być na najwyższych obrotach. Nie wyrobiłby nikt, nawet słynni w pracoholizmie Japończycy nie wytrzymują, no nie?:D
I idealne plany też nie istnieją bo...w życiu przecież wszystkiego nie przewidzimy, no nie?:)

Ja mam niestety problem z tym że czasami oczekuje od siebie zbyt dużo a wtedy doba to dla mnie za mało mimo iż nauczyłam się wykonywać kilka czynności na raz nawet w pracy to dom, studia, kariera zawodowa, zdrowie i życie uczuciowe na raz to niezły bajzel jak na jedną osobę :)

U mnie nie ma raczej większych problemów z wdrażaniem planów, o wiele większe problemy są z samym ich tworzeniem. Jestem osobą, która od dłuższego czasu nie potrafi znaleźć żadnego celu ani marzenia, chociaż obecnie żyję tylko pisaniem pracy magisterskiej, która jako jedyne moje zajęcie zostaje odwlekana na "jutro". Hm... więc może jest tak, że przy małej liczbie obowiązków maleje moja wydajność? Tak właśnie racze jest. Lubię mieć dużo na głowie, chociaż wiem, jak to brzmi.
Też nienawidzę czekać w kolejkach więc gdy wybieram się do ośrodka muszę mieć trzy rzeczy: internet w telefonie, gazetę lub książkę i krzyżówki :)

To zależy jaki plan mam wdrożyć.Ale raczej długo się zastanawiam zanim coś zrobię.W końcu nie chcę się martwić,że jakaś decyzja będzie nieprzemyślana i będę potem miała przez nią kłopoty.

Ja mam niestety z tym spory problem, zazwyczaj dopada mnie brak odpowiedniej motywacji, może o tym napisałabyś posta, ten wyszedł Ci znakomicie ;)
MÓJ BLOG, gorąco zapraszam ! ♥

Wiem, że piszę to po raz setny, ale uwielbiam twój styl pisania! :)
Ja również jestem osobą, który musi mieć plan na przyszłość i zaplanowaną każdą możliwość. Na chwilę obecną: wiem, na jaką uczelnię i kierunek pójdę, planuję mieszkanie, oglądam ceny i pytam znajomych, czy również się tam wybierają aby razem wynająć mieszkanie. Jeżeli z kolei nie zdam matury, pójdę do pracy i na półroczne Au Pair (w którego temacie już wiem chyba wszystko), a późnię poprawię maturę.
Tak, masz rację. To smutne, ale prawdziwe. Planowanie czasem jest głupotą, bo większość spontanicznych ludzi wychodzi na swoich wyborach lepiej, jednak ja jeszcze nie jestem na etapie "uwolnienia się" z więzi planów :) Uważam, że lepsze to niż nic. Po prostu nie mogę żyć bez planu, bo czuję się zagubiona. Czekając na właściwy moment też niestety muszę, bo bardzo chcę podróżować, ale zdaję sobie sprawę z tego, że jeszcze nie mam za co no i wypadałoby jednak w dzisiejszych czasach jakieś studia (bądź szkołę ponad licealną) skończyć. Poza tym, przecież na studiach są różne programy międzynarodowe i na pewną w takim wezmę udział, jeśli tylko będę mieć szansę :)
Tak na marginesie, podoba mi się twój nagłówek :)
Zapraszam! zuzu-zuzannaxx.blogspot.com

Co tu dużo mówic ...
twój post jest świetny :)
wspolna obserwacja ? http://paperlifex33.blogspot.com/ zacznij i daj znać :)

Ja mam bardzo duży problem z wdrażaniem swoich planów, tylko że ja raczej jestem leniwa, więc może tym jest to spowodowane.

ja mam podobnie do Ciebie - jeżeli goni mnie termin albo wiem, że ktoś bardzo na mnie polega, wtedy się spinam i wszystko robię bardzo szybko i sprawnie, a jeżeli wiem, że mam dużo czasu i pewną dowolność, to nie mogę się zmobilizować. tak samo teraz - piszę pracę magisterską, mam jeszcze jakieś 2-3 miesiące, żeby ją oddać, więc zamiast się wziąć za siebie i skończyć, żeby móc się zająć czymś innym, to napiszę stronę i zajmuję się czymś innym, niby coś robię, ale wiem, że gdybym miała mniej czasu, to mogłabym więcej.

tak, dostaję je za darmo, tzn. dopiero jedną dostałam, ale liczę na więcej :)

Kurczę pieczone.. napisałam komentarz i jakimś cudem go usunęłam.. No nic, napiszę jeszcze raz :)
Ja bardzo dużo planuję. Ale z powodu wielu czynników (niekiedy losowych), nie mogę zrealizować swoich zamierzonych działań. Wiele już mi się udało (zmusiłam się do systematycznych treningów), ale wiele również przede mną. Jednak, aby mi się to wszystko udało, muszę najpierw zorganizować swoje życie i swój czas. A z tym głównie mam problem. Czasami poupycham sobie na jeden dzień zbyt wiele zadań i nie jestem w stanie ich potem wykonać => w efekcie niewiele robię, a wtedy czuję, że trwonię czas. Ale próbuję to zmienić!! :)

Pozdrawiam
Koooty-za-ploty

Ale cudownie, że udało Ci się odwiedzić Stany bardzo zazdroszczę, ale wierzę, że i mi się to kiedyś uda :)

Obserwuje mam nadzieję, że mój blog też Ci się spodoba :)

Bardzo proszę Cię o pomoc dla ciebie to chwila, a dla mnie znaczy bardzo wiele :) girllrauhl.blogspot.com Jeśli ty potrzebujesz pomocy napisz na pewno pomogę! :)

Ten komentarz został usunięty przez autora.

Plany wcielane w życie? Wyłącznie takie pobieżne ;) Z uwzględnieniem tego, co jest ważne, a co mniej. Trzeba brać pod uwagę czynniki losowe :)

"Własne limity wyznaczmy sobie sami, więc równie skutecznie możemy się ich pozbyć" - bardzo dziękuję Ci za to wartościowe zdanie. W swojej prostocie od razu trafia w samo sedno! Tak jak piszesz dalej - w sam środek tarczy... : )
Całkowicie zgadzam się z Twoim wpisem. I powoli chyba zacznę przekonywać się do Reginy Brett...