Ten komentarz został usunięty przez autora.

Mimo, że historię słyszałam już na snapie, wciąż łza kręci się w oku. Kurcze, tak Ciebie czytam i słucham - miałabym wielką ochotę osobiście poznać serducho Klaudii :)

Jesteś cudowną dziewczyną i podziwiam Cię za tak dobre serce.

Ja niestety zostałam dwa razy "oszukana" i jakoś straciłam motywację do tego typu pomocy. Raz zaproponowałam Panu kupno kanapek w piekarni, gdy poprosił mnie o pieniądze i się zgodził. Więc wychodzę z kanapkami, a pan zniknął bez ślad. Drugi raz wręczyłam pieniądze Pani, która stała pod Barem Mlecznym i "zbierała na obiad". Jakies 5 minut później spotkałam ją wychodzącą z monopolowego z piwem w ręce.

Dlatego jestem ostrożna z wyciąganiem pomocnej ręki ;<

Przepiękny post! Pełen refleksji i miłości do drugiego człowieka. Tacy ludzie jak ty są autorytetami i dają przykład jak należy postępować w życiu. Oby tak dalej! Powodzenia na studiach i w pracy.

Ostatnimi czasy czuję, że zamykam się w swojej bańce zwanej egoizmem, ale po głębszej refleksji dostrzegam co mnie ku temu skłoniło - zbyt wiele razy zawiodłam się na ludziach i dostałam po tyłku. Gdy byłam młodsza łatwiej mi było pomagać innym a teraz potrzebuję czasu by ocenić czy ktoś jest wart mojej pomocy (wyłączając przed nawias osoby, o których wspomniałaś w poście). Ludzie stają się coraz gorsi a pieniądze idą w pakiecie z klapkami na oczach. Smutne to trochę.

No i jak zwykle świetnie się czyta, mimo że całą historię znam już dobrze ze snapchata :D
Ja również jakiś już czas temu znalazłam się w dość podobnej sytuacji: stałam sobie w kolejce po ciastko w bardzo aromatycznej piekarni przy metrze, aż tu nagle podchodzi do mnie jakiś niezbyt zadbany mężczyzna z przerzuconą przez ramię podartą torbą z Ikei wypchaną kocami i ubraniami, i grzecznie pyta, czy nie miałabym przypadkiem kilku złotych na zapiekankę. A ja bez zastanowienia odpowiedziałam, że "niestety nie" (oczywiście, że miałam). Dopiero przy kasie, kiedy pani wydała mi resztę za to nieszczęsne ciastko, spojrzałam na te moje nędzne dwa złote i walnęłam się w czoło. Ten człowiek był głodny! Nie miał co jeść! A co ja mogłabym sobie kupić za taką fortunę? Gumę do żucia? Na całe szczęście ten mężczyzna ciągle stał obok i kręcił się bezradnie, więc podeszłam i zapytałam, ile jest mu potrzebne. Potem szybko pobiegłam do metra, ale jeszcze dla pewności odwróciłam się, żeby zobaczyć, co ten człowiek zrobi z pieniędzmi. Na moich oczach stał i kupował sobie w tej piekarni zapiekankę. Za dwa pięćdziesiąt. D w a p i ę ć d z i e s i ą t.
Oczywiście, że nie każdy bezdomny musi być od razu tak uczciwy, ale mimo wszystko: osobiście, mając na sumieniu potencjalnie pusty żołądek głodnego człowieka, chyba sama nie mogłabym nic wziąć do ust.

piękna historia, aż łzy same zaczynają spływać po policzkach... warto pomagać, nie można myśleć tylko o sobie. człowiek często uświadamia sobie jak to jest kiedy mu samemu brakuje pieniędzy i żyję skromniej niż zazwyczaj. nie jest łatwo w życiu, nie każdy ma tak kolorowo, a dla kogoś taka pomoc może znaczyć tak wiele :) wierzę w to, że Twoja dobroć zostanie wynagrodzona, jak to się mówi ' karma wraca'. zresztą jestem tego pewna. i jeszcze raz dziękuję za snapy :* nie wiem jak to robisz, ale za każdym razem trafiasz z "tematem" idealnie! :*

Piękna jest Twoja historia ale wiadomo każdy ma jakieś tam swoje historie ...
Ja będąc małym brzdącem zastanawiałam się dlaczego ludzie "mieszkają " na dworcu we Wro. Myślałam że naprawdę ich los był taki straszny. Niestety .. Prawda jaka spotkała mnie gdy już dorosłam była straszna. Sami bezdomni powiedzieli, że generalnie jest to dobry interes. W ciągu dnia potrafią zarobić grubo ponad 100. Do domów nie chcą wracać, do noclegowni nie chcą iść gdyż tam nie można spożywać alkoholu. Pani z dzieckiem na rękach tak naprawdę nie ma dziecka tylko lalkę dobrze zawiniętą. Często śpiące dzieci są pod wypływem różnych proszków żeby nie płakały zwłaszcza na zachodzie Europy.
Kilka razy chciałam zaoferować pomoc takim ludziom w postaci obiadu / kanapek i niestety usłyszałam "nie chcę Twojego głupiego obiady tylko kasę". Ok rozumiem, że ktoś już ten obiad mógł im zaoferować danego dnia ale takiej odzywki raczej nie chciałam usłyszeć. Powiem, że mieszkam za granicą i większość kobiet "siedzących " na ulicach nie chcą jest w różnych szajkach i grupach zorganizowanych .
Teraz patrzę na ten temat trochę inaczej.
1. Są ludzie którym się w źyciu nie udało, ja to rozumiem. Śpią na ulicach, w kanałach to też rozumiem. Ale z drugiej strony często Ci ludzie nie chcą pomocy od nikogo. Można popatrzeć na relację wolontariuszy z noclegowni i innych organizacji tego typu.
2. Polowa z ludzi na ulicach to oszuści nie nie ma się co oszukiwać. Jeżeli Ci ludzie mają czas chodzić po Frankfurcie cały dzień z kubkiem po kawie mają czas pójść poszukać pracy . W Niemczech pracy jest w bród... Ale znam ludzi którzy pracy nie mają wolą być na zasiłkach gdyż praca za 7e/h to dla nich wstyd lepiej być na zasiłku.
Ja uważam że to co mam to moja zasługa. Po szkole wyjechałam, tułałam się po znajomych aż znalazłam pracę a potem mieszkanie plus nauczyłam się języka. Nie zarabiam kokosów ale codziennie o 4 30 do pracy trzeba wstać. Czasem jest lżej czasem ciężej wiadomo . Wszystko co mam, na wszytsko to zarobiłam, sama. Nawet głupkowata kawa z drogiej sieciówki czy żel pod prysznic. To wszytsko nie spadło mi z niego . Ja na to zapracowałam i uważam że każdy może na to zapracować. Ja nie mam sobie nic do zarzucenia. Wydaje mi się że jestem dobrym człowiekiem gdyż staram się pomagać ludziom / zwierzętom w różny sposób. Wiem że całego świata nie zbawię . Wiem że są ludzie którzy potrzebują pomocy gdyż ich los naprawdę nie jest różowy, choroby , sytuacje rodzinne, wypadki tego się nie planuje. Ale wiem też że trzeba walczyć. Wiem też że są ludzie którzy starają się dobroć innych ludzi wykorzystać i mieć na tym jakiś zysk ale oni nie szkodzą sobie tylko włąśnie tym naprawdę potrzebującym.
hohoho ale się rozpisałam !! To tylko takie moje zdanie.
Pozdrawiam Ula.

ps. A Twój blog jest wspaniały czytam go od początku ! ;)

Jakiś czas temu trafiłam na Twojego bloga dzięki mojej znajomej i przyznam szczerze, zapomniałam o nim kompletnie. Dziś znowu trafiłam na niego, a ten konkretny tekst sprawił, że po policzkach popłynęły mi łzy. Rzadko płaczę, gdy czytam cokolwiek. Tym razem jednak tak się stało.
Sama miałam podobną sytuację (o której też jakiś czas temu pisałam u siebie) więc doskonale wiem, jakie to uczucie przeżyć coś takiego. Dochodząc do podobnych konkluzji, myślę, że jesteśmy w pewnych kwestiach bardzo do siebie podobne. Dlatego tym razem zostaję tu na dłużej i nie pozwolę tym razem, by Twoje treści uleciały mi jak ostatnim razem.
Pozdrawiam serdecznie :)

Łza zakręciła mi się w oku, gdy to czytałam. "A sama kawa nigdy nawet nie smakowałaby tak dobrze, jak zasmakowała mi miłość do drugiego człowieka." Uwielbiam w Tobie to, że mimo wszystko codziennie starasz się być lepszym człowiekiem i jestem wdzięczna Bogu za to, że dał Ci dar jakim jest lekkość pióra (czy jakoś tak) i mogę czytać o Tym co robisz i kim jesteś, kim się stajesz. Jesteś dla mnie wielkim wzorem, motywacją i niesamowitą inspiracją na mojej drodze do bycia lepszym człowiekiem. Uwielbiam czytać Twojego bloga! Całuję, Wiktoria :*

Ostatnio w niedzielę przytrafiło mi się coś podobnego. Wyszłam sobie do Lidla, by kupić parę brakujących rzeczy do obiadu i pod sklepem ujrzałam starszego pana, klęczącego w deszczu na jakiejś torebce foliowej, żebrzącego o pieniądze. Wygrzebywał mozolnie z małego pojemniczka resztki pasztetu skrawkami suchej bułki. Akurat miałam okropny dzień (co nie jest u mnie nowością od około dwóch miesięcy) i właśnie wtedy uderzyło mnie to. Ja załamuję się jakimiś pierdołami, które pojawiają się znikąd, a tuż obok mnie ktoś nie ma schronienia i jedzenia. Kupiłam temu panu jedzenie i picie, a wychodząc ze sklepu podeszłam do niego i podarowałam mu je. Myślałam że się popłaczę, gdy ten człowiek uśmiechnął się do mnie niesamowicie ciepło i podziękował, po czym z radością zaczął zajadać się ciepłym ciastkiem z jabłkiem. Wiedziałam, że tym gestem nie sprawię, że wszystkie problemy tego starszego pana znikną, ale w ten sposób mogłam mu okazać chociaż trochę ciepła, ostatnio zauważam coraz częściej, że tego coraz bardziej ludziom brakuje, więc czemu by bezinteresownie tego ciepła i miłości nie dawać?

Wiesz, że się wzruszyłam czytając to! Naprawdę! Dzięki takim osobom jak Ty, wiara w człowieka wraca! Oby więcej takich ludzi! :)

Jeśli tylko mam - bo wiadomo ze z pustego nawet Salomon nie naleje - to daje. I wiesz, zważywszy na moją sytuacje i alkoholizm, o ktorym wiem sporo - niech tam licho, nawet jeśli za te 5 złotych się napiją.

Bo lepiej sto razy się pomylić i dać na wódę niż raz nie dać na jedzenie. To moja nadrzedna zasada.

Niby człowieka łatwiej wzruszyć niż rozbawić, ale to wzruszenie bardziej wynika z uświadomienia sobie jak czasem niewiele trzeba, by uczynić coś wielkiego. Niestety wielu pędzi, bo pędzi ten świat, który absurdalnie sami tworzymy nakręcając jego pęd, wyzbywając się wrażliwości. A czasem wystarczy przystanąć, wyciszyć zmysły na otoczenie i spojrzeć; gdzieś w głębię, w przestrzeń, serca okiem. Ps. Widzę, że podobnie jak ja jesteś wielbicielką-pochłaniaczką kawy i zdrowej żywności:)
Będę tu zaglądała! Zapraszam do siebie: www.blacklady.blogujaca.pl

Zdjęcie złamało mi serce, w ogóle czasem życie, świat łamią mi serce. Nie potrafię zrozumieć dlaczego wielu ludzi nie ma prawa do godnego życia, dlaczego dobro partii politycznych przedkłada się na dobro zwykłego człowieka.Dlaczego pomimo tego, że żyjemy w XXI wieku nikt nie zrobi z tym porządku. Smutne to. Ale dobrze, że są ludzie jak Ty. I ja. Bo też staram się pomagać, nie odwracać wzroku, chociaż do oczu niejednokrotnie cisną mi się łzy. Bo ile razy dziennie narzekam, jak mi źle, jak ciężko? A przecież mam dach nad głową, pełen talerz, mogę się uczyć, pracować, codziennie kładę się do ciepłego łóżka. Warto czasem rozejrzeć się wokół i uświadomić sobie, ile jeszcze jest do zrobienia.
Pozdrawiam Cię serdecznie.

Wzruszyłam się :(