Osobiście głęboko wierzę, że szczęście jest wyborem. Często kontrolę nad naszym dniem posiada nastrój i nasze emocje. To one niejednokrotnie nadają życiu szczęśliwy lub nieszczęśliwy bieg. I rzeczywiście, łatwiej się temu poddać, niż z tym walczyć. Wierzyć, że nie ma się kontroli nad własnym życiem. A jednak, moi drodzy, posiadamy możliwość zapanowania nad tym, co odczuwamy. Szczęścia nie dyktuje otaczająca nas rzeczywistość, uczestniczący w naszym życiu ludzie, ani emocje, które odczuwamy w danym momencie. O własnym szczęściu decydujesz tylko i wyłącznie Ty. A jeśli jeszcze nie wiesz, jak się za to zabrać, oto kilka wskazówek, do których sama się stosuję :) 

 Każdego ranka zadecyduj, że to będzie dobry dzień

Niezależnie od pogody, zmęczenia, wciąż towarzyszącego nastroju mizerności z poprzedniego dnia, czy złego samopoczucia, rozpocznij dzień od uśmiechu. Uśmiechnij się do siebie w lustrze i poślij promienny uśmiech do nadchodzącego dnia. Nie skreślaj go na samym początku. Nigdy nie wiesz, co najbliższe godziny niosą za sobą. Okoliczności mogą zmienić się w każdym momencie, nawet wtedy, gdy najmniej się tego spodziewasz. Nie odbieraj więc sobie szansy na dobry i szczęśliwy dzień. Po przebudzeniu powiedz dzień dobry kotu, psu, rodzinie, Bogu, ścianom, porannej kawie, czy czemukolwiek zapragniesz. Poślij pozytywne uczucia w świat a otrzymasz je z powrotem :)

Spisuj swoje myśli, plany, cele

Głęboko wierzę, że emocje raz przelane na papier tracą na swej mocy. Czasem nie wszystkimi emocjami chcemy podzielić się z otaczającym światem, jednak kumulowanie ich w sobie jest tak samo niebezpieczne jak wybuch bomby atomowej (tylko, że tym razem wybuchnąć możesz Ty). A papierowa kartka, wbrew pozorom, jest dobrym słuchaczem. Więc jeśli masz zły nastrój, pisz. Wyrzuć to z siebie. A co jeśli miałeś bardzo dobry dzień, czujesz się pełny energii i zmotywowany jak nigdy? Opisz to, zachowaj pozytywne myśli na gorszy okres. W zły dzień przeczytaj to, co napisałeś i przypomnij sobie, jak wspaniale się wtedy czułeś. Spisuj też swoje cele i plany. To utrzyma Cię w podekscytowaniu. Życie zawsze nabiera kolorów, gdy ma jakiś cel :)

Powracaj do szczęśliwych wspomnień

Wielu z nas często zasmuca się kiedy rozmyśla nad tym, co kiedyś było - bo było takie cudowne, szczęśliwe, a teraz już tego nie ma. Wspomnienia powinny nieść szczęście, a nie smutek. Korzystaj z nich! Przejrzyj album ze zdjęciami, powróć myślami do wspaniałego wyjazdu, czy weekendu. Naładuj się pozytywną energią! Ja osobiście uwielbiam oglądać zdjęcia z dzieciństwa i pierwszych podróży, gdy jeszcze nie istniały aparaty cyfrowe - dzięki temu każde ujęcie jest wyjątkowe, magiczne, niepowtarzalne :)

 Słuchaj muzyki, która rozświetli Twój dzień

Jak mawiał Arystoteles, muzyka łagodzi obyczaje.  Umie grać naszymi emocjami, zmieniać nasz nastrój i motywować. Jednakże kiedy używasz jej źle, może też być źródłem prawdziwego smutku. Jeszcze kilka lat temu miałam swoją listę „smutnych piosenek”, których słuchałam za każdym razem, kiedy nadchodziły gorsze dni. To nie była dobra rzecz dla mnie. Mimo, że niejednokrotnie czułam się przez te utwory zrozumiana, źle wpływały na mój nastrój. Potęgowały moje skupianie się na własnym nieszczęściu i pogrążały w niepokoju. Muzyka nie powinna tak działać. Dlatego już niemal od roku na żadnej z moich list nie ma żadnych z tych utworów, które sprawiały, że czułam się źle. I nie mam na myśli żadnych konkretnych utworów, każdy z nas sam doskonale zna swoją własną listę. Głęboko zachęcam do przetestowania własnych możliwości. Spróbuj, choć przez kilka tygodniu, wyeliminować słuchanie tych utworów, które naprawdę sprawiają, że jesteś bardziej smutny. Ponadto, stwórz ścieżkę dźwiękową z muzyką, która sprawia, że się uśmiechasz. Słuchaj jej o poranku, w tramwaju, w drodze do szkoły, czy na spacerze z psem. Daj muzyce przestrzeń do działania :)

 Pij herbatę

Herbata to zdrowie, pyszny smak i dobry nastrój w jednym. Uspokoi skołatane nerwy i odpręży. Nie bój się eksperymentować z jej różnorodnością! Mnie ostatnio całkowicie pochłonęły organiczne herbaty z M&S, a zielona herbata z dodatkiem jaśminu to mój faworyt! Do tego te piękne opakowania... czego chcieć więcej? :)

Czasem pozwól sobie na osłodzenie dnia

Zjedz jeden rządek gorzkiej czekolady (powyżej 70% kakao) nawet kilka razy w tygodniu! Zapobiega depresji, zawałom serca i pomaga niwelować stres. Dzień pomoże osłodzić także masło orzechowe... bo umówmy się, kto go nie lubi? :)

 Dbaj o siebie

Znajdź czas na odpoczynek i relaks. Na koniec dnia liczy się tylko to, czy jesteś szczęśliwy z życiem, które wiedziesz. Obowiązki mogą być przytłaczające i dlatego nieustannie warto sobie przypominać, że życie to coś więcej, niż nasze osiągnięcia. Nie ma rzeczy, która zastąpiłaby zdrowie. Dlatego dbaj o siebie! Wysypiaj się, by mieć dużo energii. Bierz drzemki!  Ćwicz - ćwiczenia dają Ci endorfiny, a endorfiny sprawiają, że jesteśmy szczęśliwi! :)

Pielęgnuj swoje relacje z innymi

Lubię mówić, że często znajduje się więcej szczęścia w uśmiechu innych, niż w swoim własnym. Nie ma przyjemności w samotnym życiu, a przynajmniej nikt mi się jeszcze do tego nie przyznał. Według mnie wielkim szczęściem jest drugi człowiek, z którym odnajdujemy silną więź. Żeby ją jednak utrwalić, musimy dać z siebie trochę więcej. Zrób coś miłego dla przyjaciół lub rodziny! Pokaż, że zależy Ci na tej relacji. Życie jest lepsze z przyjacielem u boku :)

Przebywaj na powietrzu

Nie zamykaj się na świat. Idź na spacer, jedź na wycieczkę rowerową, zrób piknik w parku lub jedź na noc kinową pod gołym niebem. Natura jest dobra i pełno w niej życia! Korzystaj z tego! 

 Bądź odkrywcą

Rozejrzyj się wokół siebie i zobacz, jak cudowny jest świat wokół Ciebie. Spójrz na swoje miasto, wieś, czy kraj oczami małego dziecka. Pozwól światu Cię zachwycić. Doceń to, co Cię otacza, bo nie ma na Ziemi dwóch takich samych miejsc. Ja kocham odkrywać Warszawę na nowo. Często rezygnuję z jazdy autobusem i wybieram spacer, by podziwiać rzeczy, na które nigdy nie zwracam uwagi. Czasem wybieram dłuższą drogę tylko po to by odkryć coś nowego. Czasem coś zaskakującego czai się po drugiej stronie chodnika!

A jakie są Wasze sposoby na szczęście? :)

Był dzień, w którym przechadzałam się po Krakowskim Przedmieściu ze słuchawkami na uszach, kompletnie pochłonięta pragnieniem pierniczkowej latte. I nawet nie mówię tutaj o zwykłej chęci skosztowania idealnego połączenia kofeiny ze słodyczą, ale o gigantycznej potrzebuję-kawy-tu-i-teraz potrzebie. Każdy poniedziałek przebiega tak samo.  Budzę się niespełna sił, łykam szybko gorącą kawę i biegnę na uczelnię. Trzymam się konsekwentnie swojego postanowienia o ograniczeniu kofeiny do ostatnich zajęć, kiedy to przechodzę obok automatu (jakkolwiek obrzydliwie brzmi sam pomysł automatu na uczelni, nasz warszawski mogłabym wielbić za przystępny smak) i z reguły stwierdzam, że z moim uzależnieniem nie da się już nic więcej zrobić. Tak więc kupuję cappuccino za dwa pięćdziesiąt i jak co poniedziałek przeżywam szok, zdając sobie sprawę, że znów z automatu dosypano mi trzy łyżeczki cukru (kto, na litość boską, tyle słodzi?).  Z reguły udaje mi się zachować trzeźwość na ostatnich zajęciach, po których w podskokach wylatuję zza bramy uczelni i udaję się na spacer. Zawsze ta sama droga (nie oceniajcie mnie, jestem nudną osobą) i zawsze ten sam plan na popołudnie – czas dla mnie samej i moich wygłodniałych kubków smakowych.

                 Dzień wcześniej doszłam do refleksji, że chciałabym dawać z siebie więcej. Nie żeby od razu wypruwać sobie flaki w poszukiwaniu absolutnej akceptacji innych, ale najzwyczajniej dać z siebie coś, co inni być może docenią. Nigdy nie uważałam, by bezcelowe pałętanie się po Ziemi, trudząc się zaspokajaniem własnych potrzeb, było dla mnie dobrym sposobem na życie. Zwyczajnie czułam się sfrustrowana niemożnością zaspokojenia tej denerwującej myśli, że czegoś w moim życiu brakuje. Jeśli mogłabym dokonać antropomorfizacji tego uczucia, porównałabym je do wkurzającego sąsiada, który zawsze doszukuje się dziury w całym. Widzisz przed sobą piękny obrazek, ale sąsiad i tak powie, że mogłoby być lepiej. I tak przez pewien czas mieszkałam sobie bezpiecznie w swoich czterech ścianach komfortu psychicznego pod numerem tylko-ja-się-liczę  i nawet dobrze mi się tak żyło. Przynajmniej przez jakiś czas. Do przestronnego mieszkanka obok wprowadziło się wrażenie pustki, które od białego rana do później nocy natrętnie uświadamiało mi, że nie wszystko kręci się wokół mnie. Pomimo rozległej i niewygodnej irytacji, musiałam przyznać mu rację. Zapełnienie tej krzyczącej pustki, tak rozległej jak mieszkanie, do którego się wprowadziło, miało zająć dłuższą chwilę.

                Było zimne popołudnie, kiedy zdecydowałam się na ten listopadowy spacer w drodze na kawę. Zatracona myślami w utworze wygrywanym przez mojego iPhona, lustrowałam okolicę jak każdy przechodzień, niezbyt zafrapowana tym, co się wokół mnie dzieje. Właśnie mijałam pobliską jadłodajnię, kiedy przez myśli przemknęło mi współczucie dla stojącego nieopodal bezdomnego, któremu ktoś właśnie odmawiał udzielenia pomocy. Współczucie było szybkie i bezrefleksyjne. Samolubnie nie chciałam poczuć się źle z myślą, że ktoś nie miał w życiu tyle szczęścia co ja. Wtedy łatwiej byłoby narzekać mi na swoje własne. Zakneblowałam drzwi i okna przed sąsiadem, który nie dawał mi żyć i trzymałam się myśli o pierniczkowej latte.

                Chwilę później moje nogi same zaprzestały chodu (przysięgam, że zrobiły to szybciej, niż przez głowę zdążyła mi przemknąć jakakolwiek altruistyczna myśl), a ja poczułam, że palę się ze wstydu. Moja samolubność sięgnęła granic absurdu. Jak mogłam kiedykolwiek mówić, że staram się być dobrym człowiekiem, kiedy nie potrafiłam zdobyć się na jakikolwiek wysiłek? Latami tłumaczyłam sobie, że zacznę pomagać innym, kiedy już będę miała wszystko, czego mi będzie do szczęśliwego życia potrzeba, ale w zderzeniu z egoizmem nic nie jest wystarczające. Nigdy. Zawsze chcesz więcej i więcej dla siebie, nigdy dla innych. Tak działa egoizm.

                Kiedy zapytałam się tego człowieka o to, czy jest głodny, uprzejmie poprosił mnie o kilka złotych na jedzenie. Zabrałam go więc do pobliskiej jadłodajni i zaproponowałam, żeby wybrał sobie coś na dzisiejszy obiad. Zawstydzony wskazał na najtańszą zupę, jaką serwowali tego dnia. Uparcie poprosiłam, żeby wybrał sobie coś bardziej treściwego, bo nikt by się tak skromnym talerzem zupy nie najadł (szczególnie gdy nie jadł przez dłuższy czas). „Pani nie żartuje, to za drogie”, usłyszałam w odpowiedzi. Spojrzałam na menu z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc uwierzyć, że siedem złotych na podstawową potrzebę wygłodniałego człowieka to dla niego samego zbyt dużo.

                W tamtym momencie zdecydowałam, że nigdy nie pozwolę, by w moim towarzystwie drugi człowiek czuł się mniej wart, niż schabowy z ziemniakami za siedem złotych. Uzbroiłam się we wszelkie pokłady brokatów i tęczy z pokładów dobroci, które we mnie zostały i kazałam wybrać mu wszystko, na co dziś ma ochotę i to, co najbardziej lubi.

                Zadbanie o jego godność, ciepły posiłek, odrobinę uśmiechu i chwilę rozmowy kosztowało mnie czternaście pięćdziesiąt. Nie kupiłabym za to nawet średniego kubka kawy, na którą się wybierałam. A sama kawa nigdy nawet nie smakowałaby tak dobrze, jak zasmakowała mi miłość do drugiego człowieka.

                W dbaniu o siebie nie ma nic złego, bo nie można nalewać z pustego kielicha, ale istnieje cienka granica między zaspokajaniem swoich potrzeb, a konsumpcją. Ciężko wyznaczać granice w świecie, który nie zna granic. Wygodnie jest żyć z myślą, że nasza skromna osoba jest centrum wszechświata, który wciąż powinien nam pobłażać. Cóż, tak nie jest. Przykro mi.

Tego dnia, kiedy odmówiłam sobie kolejnej z rzędu kawy i w końcu dałam coś od siebie dla świata, który potraktował mnie odrobinę łagodniej niż innych, postanowiłam też zburzyć ścianę między mną a sąsiadem. Powoli zapraszamy do siebie ludzi, którzy wypełnią doskwierającą nam pustkę. A kiedy nie starczy nam już miejsca, urządzimy grilla w ogrodzie.

Należą Wam się małe wyjaśnienia i ogromne przeprosiny. Kompletnie pochłonęły mnie studia i praca, przez co absolutnie zaniedbałam tego bloga. Ale statystyki wskazują, że wciąż tu ze mną czynnie jesteście i bardzo, bardzo Wam za to dziękuję. Postaram się jak najmocniej dawać z siebie więcej także w tym aspekcie mojego życia :) Na całe szczęście regularnie pojawiam się na moim Instagramie (@dziennikmiedzymiastowy) i Snapchatcie (cityxjournal), gdzie serdecznie Was zapraszam :)

Ściskam Was mocno i szukam pomysłów na nowe posty! 

*zdjęcie nie jest mojego autorstwa