Jakiś czas temu uznałam, że zachorowałam na podróże. To naprawdę czasem jedyna rzecz, która potrafi przywrócić mnie do stanu używalności. Bo przyznaję, czasem jak już postanowię zgrać się z pogodą i ulec jej depresyjnemu nastojowi, próżno mnie motywować do działania, dopóki gdzieś nie padnie promyk słońca. Ale podróże są dla mnie trochę jak lekarstwo. Ilekroć czuję, że nie mam siły czegoś zrobić i już nawet nie chcę się starać, by dokończyć to, co zaczęłam, gdy jeszcze tę siłę miałam, myślę o podróżach. O tym jak wiele zostało jeszcze na tym świecie do zobaczenia, jak wielu historii miejscowych jeszcze nie usłyszałam i jak wiele zachwytów jeszcze przede mną. Ilekroć tracę motywację i chęć do działania, myślę właśnie o podróżach. O celu, za jaki obrałam sobie poznawanie świata. A gdy w końcu uświadamiam sobie, że bez pracy to rzeczywiście nie ma kołaczy i by móc spełniać marzenia, czasem po prostu muszę działać wbrew temu, co wydaje się największym ograniczeniem – gdzieś się zaczyna iskrzyć ta przysłonięta moc do działania.

Myślę, że nic nie jest w stanie powstrzymać człowieka od osiągnięcia celów, jeżeli jest pełen pasji do tego, co robi. Czasem znalezienie rzeczy, która rozświetli nawet najbardziej pochmurny dzień jest najlepszą rzeczą, jaką można zrobić dla samego siebie :)

A jeśli już wystukanie na klawiaturze swojego nastroju mam za sobą, czas wnieść trochę lata do tego zimowego i przytłaczającego dnia!

W Chicago ugościli mnie chyba najlepiej jak potrafili. Pierwszy weekend po przyjeździe spędziłam na przedmieściach, więc miałam trochę czasu na aklimatyzację w nowym otoczeniu i to, co lubię najbardziej – obserwowanie.

Myślę, że w podróżowaniu jedną z najlepszych części jest możliwość poczucia się jak część innego społeczeństwa. Kiedy gdzieś wyjeżdżam, zawsze to robię – zwiedzam tak, by poznać ludzi, bo to w nich kryje się cała magia, zwyczaje, życiowe mądrości i świetne przepisy na jedzenie, które skrada mi serce. Jestem zdania, że jeśli jadąc gdzieś, nie poznajesz lokalnej ludności, wcale nie zwiedzasz. Przewodnik nie powie Ci tego, co mogą powiedzieć Ci ludzie.

Tak więc obserwuję – zachowania ludzi, ich relacje z innymi i wszystko, co mnie otacza. Chicago skradło mi serce dzięki pięknej architekturze i mieszkańcom. W Polsce wszyscy jesteśmy trochę zamknięci na siebie, nikt nie do końca interesuje się tym, co dzieje się za drzwiami sąsiada. Może to tylko moje odczucie, ale wydaje mi się, że brak u nas inicjatywy do integracji sąsiedzkiej. Dlatego kiedy pojawiłam się w Chicago, największe wrażenie zrobiło na mnie to, jak ludzie odnoszą się do siebie nawzajem i potrafią zainicjować coś, co integruje całe osiedle. W weekendowe wieczory wyjeżdżasz na ulicę przedmieścia i widzisz zamkniętą ulicę (już słyszę te klaksony, te wyzwiska, te spazmy polskich kierowców!). Po co? Po to by całe sąsiedztwo z jednej ulicy zorganizowało grilla i mogło na środku tej ulicy postawić dmuchany zamek, na którym skaczą i w najlepsze bawią się lokalne dzieci. A klaksonów nie słychać, bo najwyraźniej to normalność (zresztą, jedźcie do centrum – prawie cisza, tam się w ogóle nie trąbi!).