Piękny tekst. Utożsamiam się z tymi słowami, ponieważ sama w dzieciństwie starałam się być grzecznym, jak najmniej widocznym dzieckiem. Mały kujon, bez cech charakterystycznych. Czy to było dobre? Prewnie, że nie. Na szczęście to minęło i gdzieś w tej drodze nabrałam kolorów i rumieńców a przede wszystkim apetytu na siebie i świat. Dobrze, że takie rzeczy przychodzą jednak z czasem ! ;)

Wynoszę ze szkoły dokładnie to samo co i Ty wyniosłaś. I choć jestem na artystycznym kierunku, gdzie oryginalność i bycie sobą, przedstawianie swojego poglądu i zdania powinno być pierwszeństwem, często słyszałam od nauczyciela, że nie tak, że źle, że co to jest, co ja robię... Jednak Ci, którzy robili wszystko schematycznie, pod dyktando nauczyciela byli cudowni, także ten... Pozostawię bez jakiegokolwiek komentarza w sumie.

Dobrze, że wróciłaś<3 dzięki Tobie i Twoim postom dzień staje się lepszy <3

Długo uczyłam się wyrażać własne zdanie. Może to faktycznie taka trochę "przywara" osób nieśmiałych, że wolą potulnie skulić uszy i zgodzić się ze wszystkim - tylko po to, żeby nie wchodzić w jakieś dyskusje, żeby nie stać na świeczniku. Myślę, że wciąż się tego uczę, ale na pewno jestem na dobrej drodze. Stałam się pewniejsza siebie i pewniejsza tego, czego sama chcę od życia. Nie wstydzę się już powiedzieć, co myślę - nawet jeśli nie zgadza się to z opinią większości ludzi. W końcu to jestem JA - osoba, która ma własne zdanie i potrafi za nim stanąć. Tak powinniśmy przeżywać własne życie i mam nadzieję, że każdy w końcu dojdzie do takiego etapu, w którym po prostu nie będzie wstydził się samego siebie.

zawsze byłam buntowniczym dzieciaczkiem, które potrafiło pokazać, że coś mu się nie podoba, ba, nawet bywały takie momenty, w których rządziłam, z jaką koleżanką bawić się będziemy. Nie wiem gdzie to uleciało, ale z tej buty zostało mi nie wiele. Ostatnio zaczęłam bardzo przejmować się opinią innych i, jak to zauważyłaś sama, to tylko pogarsza sprawę.
Wypowiadać swojego zdania nigdy się nie bałam, może do momentu, w którym poszłam do liceum i uświadomiłam sobie, że czasami nie warto, bo pisać wypracowania muszę pod szablon, a nie pod siebie.
Twój tekst bardzo przypadł mi go gustu. Czytało mi się go lekko i pomimo wszystko mogłam w nim znaleźć coś dla siebie i o sobie.

Ja wychodzę w ogóle z założenia, że ten system w którym się edukujemy, zabija niestety w nas kreatywność, twórczość i przede wszystkim tłamsi pewność siebie i potem właśnie wyrażanie własnego zdania sprawia nam tak ogromną trudność, a to tylko jedna z całej gamy konsekwencji, niestety tych negatywnych.

myślę, że szkoła zwykle raczej tłamsi indywidualność na starcie i często zabija potencjał, dopiero po uwolnieniu się z niej nabieramy pewności siebie, odkrywamy prawdziwe zainteresowania - szkoda tylko, że często jest już wtedy dość późno i przez to trudniej

Zgadzam się z tym, że uczymy się w szkole tabliczki mnożenia a nie potrafimy wyrazić swojego zdania. Niektórzy nawet takiego zdania nie mają, bo też ich tego nikt nie nauczył. Że nie muszą się ze wszystkimi zgadzać tylko mogą myśleć co chcą. I jeszcze nie wierzymy w to, że możemy osiągnąć wszystko. To smutne. Ja dowiedziałam się tego w wieku 16 lat, ale niektórzy umierają z niespełnionymi marzeniami, bo nie mieli świadomości, że one są do spełnienia.

Ja ciągle jestem na etapie uczenia się, by wyrażać własne zdanie, a nie wiecznie wszystkim potakiwać i udawać, że wszystko jest w porządku. Tak mam szczególnie teraz, kiedy wybrałam kierunek studiów, a zamiast słów wsparcia słyszę, że lepiej gdybym poszła gdzie indziej. Momentami już wykrzykuję, że to jest właśnie to, to jest mój wybór i tak zostanie. Kiedyś bym się zamknęła w sobie i przyznała rację wszystkim dookoła, zapominając zupełnie o swoich marzeniach. Wszystko, żeby tylko spełnić oczekiwania innych. I bardzo się cieszę, że teraz udało mi się to pokonać.

Wydaje mi się, że w Polsce mamy problem z mówieniem. Mówieniem o sobie, o swoich sukcesach - bo ktoś pomyśli, że się chwalimy, o swoich porażkach - bo powiedzą, że narzekamy i wymyślamy sobie problemy. Często nie wiemy, jak zareagować na wiele różnych sytuacji, ponieważ w różnych sytuacjach dorastaliśmy, różnych zachować jesteśmy nauczeni. Bardzo często spotykm się z tym, że inni ludzie mają zupełnie inne zdanie niż ja i czasem ciężko określić, co warto zrobić. Zawsze jednak staram się być rozważna w tym co mówię. Nie być buńczuczna, ale umieć zareagować w odpowiednim momencie. Różnie mi to wychodzi. Trzymam więc kciuki za Ciebie ;)

super! jakbym czytała o sobie. jak byłam mniejsza, miałam dokładnie tak samo, jak Ty, przykład z bawieniem się z nielubianym dzieckiem tylko dlatego, że wszyscy to robią jest idealny xD
cóż, trzeba przejść przez parę rzeczy i dojrzeć, by zrozumieć, że należy wyrażać własne zdanie i walczyć o swoje ;)

Zapomnieć o Twoim blogu? Nigdy! Odkąd odkryłam to miejsce, wracam do niego regularnie. Tekst jest niesamowity; świetnie nawiązuje do mojego obecnego stanu duszy i poczucia, że chciałabym zostawić kilka rzeczy za sobą. Prowadzę własnego bloga od ponad dwóch lat. Z perspektywy czasu widzę, że chyba nie do końca miałam na niego pomysł. Gdzieś po drodze zgubiłam siebie. Czuję, że to odpowiedni czas, aby zacząć od nowa. Dziękuję Ci za ten wpis! Będę wyczekiwać kolejnych tekstów! Pozdrawiam! S.