Post idealny dla typowych perfekcjonistów (sama jestem, wiec wiem 🙃). Mimo, ze chaotycznie i zrodzone w bólach, bardzo dobrze i umiejętnie ujęte te lęki w słowa - gratulacje 😊 Dużo zdrówka, powodzenia w pisaniu i sił do popełniania błędów🤗

Gdy przeczytałam fragment o tym, że nie pozwalasz sobie na błędy, zobaczyłam w tym obraz siebie. Ja również zabraniam sobie pomyłek i bycia 'nieidealną', choć bycie idealnym to chyba stan niemożliwy do osiągnięcia i po prostu nudny - co interesującego może mieć w sobie chodzący ideał? Jednak to, że wiem, że jedna pomyłka nie sprawi, że świat się zawali nie znaczy, że potrafię wprowadzić tą zasadę w życie, co mnie bardzo martwi, dlatego trzymam kciuki, żeby Tobie się udało!
Twoje teksty są bardzo inspirujące i motywujące do pomyślenia nad własnymi wadami i zaletami, nie przestawaj pisać, bo to co robisz jest wspaniałe!

dziękuję Ci kochana za ten post, w tak odpowiednim momencie. jak dla mnie mógłby stać się i bestsellerem :) perfekcjonizm się kłania, ciężki orzech do zgryzienia, ale najważniejsza jest praca nad sobą i ten post zdecydowanie może okazać się pomocny dla wielu z nas, tych którzy błędów nawet nie chcą dopuścić do swoich myśli. ja teraz już wiem jak to jest, a poza tym (może zabrzmi to dziwnie), ale jestem trochę wdzięczna za to jak wiele nauczyłam się na swoich błędach, ja sama i moje błędy, zaprowadziły mnie tu gdzie jestem i wierzę, że jeszcze wiele mi pokażą w życiu, a ja im na to pozwolę. koniec świata nie nastąpi jak coś nie pójdzie po myśli,a co więcej, może wnieść coś dobrego i uświadomić nam istotne sprawy w życiu.
kochana, trzymaj się i spędź ciepło te święta w rodzinnym gronie! Wesołego Alleluja! :*

Znalazłam cząstkę siebie we fragmencie dotyczącym strachu. Gdyby nie on - kto wie gdzie teraz bym była? A w zamian stoję w miejscu, kuląc się przed światem, opinią rodziców i najbliższych. Powinnam popracować nad sobą, ale nie umiem ruszyć z miejsca. To dołujące.

Kochana - kibicuję Ci w tej pracy nad opanowaniem perfekcjonizmu z całych sił, bo to wredne przyzwyczajenie, naprawdę potrafiące uprzykrzyć życie. I tak sobie myślę, że pod jego ciągłym władaniem, nie da się żyć w pełni dobrze, bo ciągle coś będzie uwierać.
Od razu mi się przypomniała ta Twoja reakcja na chorowanie i konieczność zostania w domu zamiast pójścia do pracy. Spójrz, to nawet nie był Twój błąd ani nic takiego, po prostu zwykła rzecz, która każdemu przytrafia się raz na jakiś czas. I wiesz doskonale, że znów nie wyleczyłabyś tego do końca, gdybyś wciąż pracowała na pełnych obrotach.
Zdejmij z siebie trochę ciężaru, Klau! Powtórzę się - robisz o wiele więcej niż niejeden z nas. Wiem, że taka już jesteś, że to Twoja pasja, ze zarabiasz na podróże, że po prostu masz mnóstwo pomysłów i chcesz działać, ale czy rownocześnie, poza ogromną satysfakcją z tego wszystkiego - (bo taką na pewno masz, nie mów mi, że nie!), zrób sobie też miejsce na satysfakcję z niedoskonałej codzienności, z bycia sobą, z tego, że to, jak jest, jest w zupełności okej i wystarczające.
Ściskam mocno! :*

Bardzo pomagasz, wiesz?

Jesteśmy tylko ludźmi, mamy prawo do błędów po za tym na błędach się uczymy. Każdy chce być perfekcjonistą, ale zapominamy, że w tym wszystkim jesteśmy tylko ludźmi :)

Piękne jest to co piszesz na końcu. O zaakceptowaniu. O miłości do samego siebie. I troszczeniu się o nasze jestestwo. Bo z tego rodzi się akceptacja innych, miłość i dbanie o nich. Tak trzymaj. Inspiruj się. Działaj. Inspiruj innych!

Wszyscy dążymy do ideału i to jest dobre :) Aby coś osiągnąć, potrzeba dużo pracy nad sobą, ale warto też pamiętać, że jesteśmy tylko ludźmi i błędy są czymś naturalnym.